Coco's Bakery & Restaurant

przysunał się bliżej stolika i wziąwszy w swe dłonie, dłoń nique, która leżała na stoliku, wymruczał, jakieś ciche: "przepraszam", po czym nachylił się nad stolikiem i pocałował ją w środek czoła. - mogłaś zadzwonić. - dodał, wzruszając lekko ramionami, bo sam nie wiedział, co ma powiedzieć. nie miał pojęcia, że nie ma pieniędzy i ma kłopoty, bo owy fakt, że jej ojciec jej nie lubił, jakoś zbytnio go nie raził i nie ranił, ale nie winił nique o to, że mu nie powiedziała, a siebie, bo przecież to on wyjechał nawet jej nie mówiąc, że gdzieś się wybiera, a to wszystko z przyzwyczajenia, bo zawsze był wolny i frywolny.

podrapał się po karku z lekkim zakłopotaniem, bo zapomniał już, jak to jest mieć dziewczynę i być za nią odpowiedzialnym, jak i być na każde jej skinienie, a przynajmniej, na co drugie. przysunął się wraz ze swoim zacnym stołeczkiem, ku niej i przytulił ją, bo znali się mimo wszystko troszkę i ujrzał w jej oczach, owe napływające łzy, których tak nie trawił, bo uważał je za brak męskości, ale przecież nique nie była chłopakiem, c'nie. ;c ucałował ją w szyję, odgarniajac włosy z jej ramienia. - przepraszam. - wymruczał ledwo dosłyszalnie do jej ucha.

pewnie, gdyby andrew się dowiedział, to wpadł by wszał, nie dlatego, że się z kimś przespała, bo on będąc u rodziców zrobił to samo i to nie z jedną dziewczyną, ale dlatego, że właśnie z nim. założył pasmo jej włosów za ucho i uśmiechnął się łagodnie. - będę pamiętał. - powiedział, zamrugawszy rzęsami - raz tylko i pewnie nawet wypuścił ja z owego objęcia, w którym cały czas ją trzymał.

zapewne by wrócili, bo założmy, że oni się wzajemnie przyciągają, a on nie ma mordki stasia ! ; d - ok. - kiwnął głową twierdząco na znak, że zrozumiał i wszystko do niego dotarło, ale i on również nie miał zamiaru powiedzieć jej o owych dziewczynach i nawet nie miał zamiaru spytać, co ma na myśli mówiąc "wszystko", uśmiechnął się tylko szelmowsko, całując ją w kość policzkową.

pewnie spytał, gdzie ma zmiar teraz go wyciągnąć i biorąc ją za rękę, jak to na parę przystło, wyszli z kawiarni i poszli przed się, bodajże, achh, on jeszcze przed wyjściem zapłacił, prawda. zacznij, gdzieś.

velvet siedziała z dużą, białą kawą w uroczej, nieco obtłuczonej filiżance na niebieskim spodeczku, przy jednym ze stoliczków niedaleko okna i przeglądała swój kalendarz, stwierdzając, że chyba nie ma zadnych ambitnych planów na ten tydzień. ach, chyba trzeba to zmienić!

przyszedł, gdyż nabrał ochoty na dobrą kawę, a niestety kawa akurat mu się skończyła, plus nie był dobry w obsłudze ekspresu, który według niego był zepsuty. wszedł do środka, zamykając za sobą cicho drzwi, zamówił kawę i rozglądnął się dookoła.

kiedy uznała, że wpisywanie zmyślonych zajęć do kalendarza jest całkowicie bezsensowne, biorąc pod uwagę to, że nikt prócz niej do owego notatnika nie ma wglądu i oszukiwałaby się sama siebie, odłożyła go na bok i podniosła głowę, by rozejrzeć się. akurat dostrzegła kevina, którego już niemal odruchowo oceniła w myślach w skali od 1 do 10 (dała mu całą dziewiątkę, więc powinien się cieszyć!) i posłała mu nieznaczny uśmiech. w zasadzie w duchu liczyła na to, że się do niej dosiądzie.

dosiadł się, wcześniej pytając czy aby może to zrobić, bo lubił stoliki w pobliżu okna, a wszystkie inne były zajęte a to przez kochające się pary, a to przez plotkujące koleżanki. tak więc uśmiechnął się kącikowo, czekając na jej odpowiedź i trzymając za kubek, w którym znajdowała się miejmy nadzieje dobra, gorąca kawa.

cóż, gorąca była na pewno, bo unosiła się nad nią smakowicie pachnąca para. - jasne, proszę bardzo - powiedziała, zgarniając swoje rzeczy, które porozwalała na stoliku (chyba się zbytnio zadomowiła przy tym stoliku...), do torebki, którą potem powiesiła na oparciu krzesła.

podziękował jej, odsuwając krzesło i wcześniej postawił kubek na blacie stolika.
- kevin- wyciągnął do niej rękę, uśmiechając się sympatycznie, gdyż stwierdził że byłoby niegrzecznie z jego strony, gdyby się nie przedstawił.

- velvet - przedstawiła się również i uścisnęła lekko jego dłoń, uśmiechając się jednokącikowo. na pierwszy rzut oka wydawał się jej być miły, miał całkiem przyjemny dla ucha głos, jak dla niej, mógłby nawet zawodowo śpiewać w jakiejś niszowej kapeli. och tak, lubiła artystów. - miło mi cię poznać - dodała zaraz i uznała, że to chyba jednak za mało błyskotliwa wypowiedź. - mają tu świetną kawę.. - chyba była naprawdę zdesperowana, że mówiła takie pierdoły. cóż, bywa.

- mam nadzieję- powiedział unosząc do góry ów kubek z kawą z lekkim uśmiechem, przypatrując się velvet. chodziło mu o tą świetną kawę, a nie o to, że miło jej go poznać. chociaż, kto wie. - a więc, droga valvet co robisz tutaj sama, o tej porze?- zapytał nadal na nią patrząc. zdziwił go w sumie fakt, że nie miała żadnego towarzystwa. no okej, teraz miała jego.

- pora jest wspaniała na samotne picie kawy, kevinie - zauważyła, zerkając na swój zegarek, w zasadzie nie sądziła, że jest już prawie pierwsza, wyszła z domu około dziesiątej. jak ten czas szybko leciał. - zresztą teraz już mam towarzystwo, nie sądzisz? chyba, że zamierzasz szybko wypić kawę i zaraz uciec.. - uśmiechnęła się, przyglądając się mu, jednocześnie nawijając kosmyk swoich włosów na palec wskazujący.

- wcale nie mam takiego zamiaru- powiedział unosząc lewą brew, po czym uśmiechnął się. kawę pił zawsze powoli, a poza tym towarzystwo velvet chyba mu odpowiadało, nie bał się kobiet, toteż nie musiał wcale uciekać do domu, choć faktycznie obiecał rodzicom wspólny, nudny obiad. - no chyba, że mnie wygonisz czy coś z tych rzeczy- dodał zerkając na nią.

- nie wygonię cię, bo to nie moja kawiarnia, zresztą chyba nie mam powodu by robić cokolwiek takiego. tak sądzę. - założyła nogę na nogę i dopiła resztkę swojej zimnej już kawy, która nawet jakoś specjalnie jej nie smakowała, ale potrzebowała kofeiny, bo nic silniej działającego nie miała. niestety. - jesteś tutejszy? - spytała. z czystej ciekawości. miał ładny akcent, do którego jej własny nawet się nie umywał. moze był z jakiejś rodziny królewskiej, albo coś..

niestety nie był, choć pewnie by chciał, a może jednak nie, bo takie życie mogłoby by trochę nudne - nie, nie. urodziłem się w finlandii, i pewnie bym tam został, gdyby nie rodzice- powiedział poprawiając dłonią niewielką serwetkę leżącą na stoliku. nie żeby był perfekcjonistą, ale lubił jakiś ogólny ład. liczył, że velvet też powie mu skąd jest, bo nie wydawało mu się, aby mieszkała tu od urodzenia.

- myślałam, że jesteś duńczykiem, masz bardzo ładny akcent. ale ja chyba po prostu nie jestem żadną znawczynią akcentów.. - uśmiechnęła się i otarła usta papierosą serwetka, którą potem wrzuciła do swojej pustej filiżanki. - więc przeprowadziłeś się tu z rodzicami, tak? to tak jak ja, mieszkałam w berlinie, ale dawno, jak byłam dzieckiem.. - jakby wciąż nie zachowywała się dziecinnie!

pewnie uśmiechnął się na wieść o swoim ładnym akcencie. w sumie nigdy się nie zastanawiał czy faktycznie jest fajny, czy nie. pewnie nie lubił oceniać samego siebie.
- tak, interesy ojca zawsze były najważniejsze- skinął głową dopijając ostatni łyk bardzo słodkiej kawy, bo na spodzie został niemal sam nierozpuszczony cukier. on w sumie też w finlandii mieszkał tylko jako dzieciaczek, choć często tam wracał; zapewne powiedział jej o tym.

aa velvet zostawiła mu swój numer, bo musiała się zmywać, najwidoczniej miała jakieś ważne sprawy na mieście, albo coś. ja idę, pa!

posiedział chwilę, po czym zapłacił i od razu wklepał sobie jej numer do telefonu, i też poszedł. pa

no cóż, bella zawsze trafia na skurwysynów ;c ale może nawet nie zdążyła jeszcze tego zauważyć, tj wydawał jej się miły, sympatyczny i słodki, prawda. usiadła na jakimś krzesełku i zaczęła się zastanawiać nad odpowiedzią. nie znosiła opowiadać o swoim życiu w zasadzie.
- od października będę się zajmować studiami. a teraz? zastanawiam się dokąd wyjechać na te studia - powiedziała i pomieszała sobie kawę.

czarna kawa jest niedobra, więc bella pewnie piła jakieś miłe latte, albo coś w tym stylu.
- nie mówię, że mają tu złe kierunki. po prostu mam dość kopenhagi - odwróciła wzrok w stronę okna i napiła się kawy, a potem spojrzała na tj. - no ale nie wiem, może jeszcze mi się odwidzi, chociaż wątpię. i szczerze mówiąc, nie wiem co chciałabym studiować. myślałam nad dziennikarstwem, albo architekturą, ale co chwila mi się zmienia, chociaż teraz już raczej powinnam wiedzieć dokładnie co chcę studiować.

- mieszkam tu od urodzenia, znaczy od osiemnastu lat, już mi się chyba znudziło - oparła łokieć na stole i brodę na łokciu. - nie wiem, jeśli bym wyjeżdżała, to pewnie i tak dopiero pod koniec września, więc chyba zdążymy się poznać, w końcu to jeszcze trzy miesiące - zauważyła, bo przecież ile się można poznawać. i napiła się znowu kawy.

cóż za pewność siebie ;d
- no właśnie, podoba ci się tu, bo dopiero tu przyjechałeś, po jakimś czasie pewnie też ci się znudzi, bo tak naprawdę nie ma tu chyba nic zachwycającego - stwierdziła, znów odgarniając włosy. - w waszyngtonie? hm, nie, chyba nie. ale na przykład w londynie, albo w paryżu.