Istedgade

o proszę, jakie to romantyczne xd
- dobrze, więc prowadź - uniosła brew czekając, aż zaprowadzi ją w którąś uliczkę i dojdą do tej willi z basenem, bo tak wyobrażała sobie jego miejscówkę.

uśmiechnął się tym razem triumfalnie. chwycił ją dość mocno za ramię i poprowadził do swojego mieszkania.

zacznęzacznę ;p

uważała na narkomanów i podążała w kierunku biblioteki. miała ze sobą kilka książek do oddania. no więc szła, miała jedną słuchawkę w uchu, prawym dokładnie, i słuchała sobie tam hmhmhm 'london calling' na przykład, bo lubiła bardzobardzo.

ołnoł, cole<33333333333333333333333333333 bo to on, conie? ;d
w sumie w nieciekawej sytuacji był. stanęła mu na drodze, po przystanęła żeby przełączyć piosenkę, a nie umiała tego robić kiedy szła. i ciężka torba jej w tym przeszkadzała. nie znalazła sobie żadnego jelenia dziś jeszcze, który niósłby ten wór za nią.

onie, ale czad =D masz mnóstwo buziaczków xd.
-hej, uważaj!-była trochę zła, bo wypadł jej odtwarzacz i torba. zbierała więc wszystko z obrażoną miną, i tak wyglądała w sumie zabawnie. była trochę niezdarna i pokraczna, trzeba jej to przyznać, ale zazwyczaj nie ze swojej winy.

-za to, że prawie mnie zabiłeś, będziesz mi dziś nosił książki, nie mam już chyba ramion-sprawdziła, czy na pewno tam są. wrzuciła odtwarzacz do torby, poprawiła płaszcz, było jej ciągle zimno w sumie i uśmiechnęła się przyjaźnie. no i stwierdziła, że dylan jest bardzo mru.

to bardzo dobrze-jakbyś tracił swoje, to powiedz mi, jakoś temu zaradzę-uśmiechnęła się znów, w sumie dużo się uśmiechała, żeby nie wyglądać jak czarownica. jak była mniejsza, wszyscy się z niej śmiali, że wygląda jak czarownica i nie chcieli się z nią bawić. nie przeżywała tego może jakoś strasznie, ale miłę to jednak nie było.

-nie jestem bibliotekarką, bardziej molem książkowym-na mola też nie wyglądała w sumie-sadie-z imienia też się śmiali, ale radziła sobie z nimi. miała starszych kolegów i mówiła, że jeśli nadal będą się z niej śmiać, to ich zaczaruje, albo ugotuje i zje. teraz była bardzo miła.

ma to po tobie xd-ładne imię, masz coś wspólnego z bobem dylanem?-nie znała żadnej jego piosenki, ale słyszała o nim. przeszukała kieszenie i znalazła jakieś pieniądze, nie wiem czym oni płacą w daniixd-chcesz kawę? powiedz, że tak, nie lubię kupować tylko dla siebie-zatrzymała się przy jakiejś kawiarence.

-nie mam pojęcia, jak on wyglądał-pomyślała, że skoro nie są do siebie podobni, to bob pewnie musiał być brzydki, albo może i ładny. ale pewnie by jej się nie spodobał-kupię ci-weszła do kawiarenki i kupowała, aha. zw ;d

uff!! sadie kupiła dwie kawy i poprosiła jakiegoś miłego chłopca, żeby otworzył jej drzwi. okej, wcale nie prosiła, sam przybiegł i otworzył-mam nadzieję, że trafiłam-poprosiła o taką, która jest dobra. oddała mu więc jego kubeczek.

-to dobrze, ja lubię tylko taką, w której jest dużo mleka-ogólnie lubiła mleko i ciastka. przypomniało jej się, że kupiła bardzo dobre ciastka dziś rano. kazała dylanowi oddać torbę, zaciągnęła go na ławkę i wyjęła pyszniutkie ciasteczka.

sadie miała takie szczęście, że była jedną z tych dziewczyn, które dużo jadły a mimo to nadal były chudziutkie-zawsze kupuję dobre ciastka, a potem sie nimi obżeram-pokręciła głową. była szczęśliwa, że będzie mogła dziś wpakować trochę tych ciastek w miłego chłopca. usiadła ze skrzyżowanymi nogami, odwracając się twarzą w stronę dylana.

-ołnoł. ale ładna chociaż ta wnuczka jest? bo jeśli ładna, to dlaczego nie. no i mądra powinna być-czuła się przez chwilę jak własna babcia, wyszczerzyła szeroko-te kupiłam w cukierni niedaleko mojego mieszkania. tam zawsze mają coś pysznego-napiła się i postawiła kubek obok torebeczki z ciastkami.

-wyrzuć też mój, jeśli możesz-powiedziała, dopijając kawę-to nie było miłe, serio. nie chciałabym usłyszeć takich rzeczy-pokręciła głową, mimo wszystko uśmiechając się trochę-poza tym, dziewczynki dziedziczą urodę po ojcu, wiedziałeś o tym?

-więc chcesz w końcu tę jej wnuczkę czy nie?-uśmiechnęła się, bo pomyślała, że dylan jest szalony. albo nie wie co mówi-ostatnie ciastko, chcesz pół?-złamała je, zjadła jedną połówkę, a drugą wyciągnęła do dylana, zrzucając okruszki ze spodni.

-powiedz jej, że jesteś gejem, albo masz żonę i dzieci. jeśli jest porządna, to nie będzie chciała ci rozbijać rodziny. ale jeśli jest porządna i powiesz, że jesteś gejem, to pewnie nie będzie cię wpuszczała do cukierni-pokręciła głową znów, zwijając torebeczkę po ciastkach-wyrzuć, proszę-podała mu ją.

-zapiszę ci adres-wyjęła jakiś mały zeszycik z torby, znalazła w niej nawet kawałek ołówka i zapisywała-najlepsze ciastka mają rano, przed ósmą, więc nie wiem czy będziesz w stanie wstać tak wcześnie, żeby kupić ciaskta-wydarła kartkę z zeszycika i podała mu.

-może zatrudnij sobie kogoś, kto będzie ci biegał rano po ciastka-sadie szybko by mu znalazła, miała w sumie w tym wprawę xd. podciągnęła kolana pod brodę i objęła je ramionkami.

-istnieje jeszcze taka możliwość. pójdziesz tam dziś na przykład i poprosisz, żeby pani meg, tylko ona zgadza się na takie rzeczy, zostawiła ci jakieś pyszniutkie ciastka i przyjdziesz po nie potem. ale musisz się naprawdę ładnie uśmiechnąć-podrapała się pod okiem. sama nie korzystała z tej opcji.

-dlaczego się boisz? moim zdaniem, nie ma czego. wszyscy są wtedy dla ciebie mili-albo patrzą jak na wariata, ale tego nie powiedziała na głos, nie chciała go zniechęcać do niesienia dobra światu xd, dzizas światu xd?

siedziała jednak tam na ławce, bo sobienie radziła xd.

Masha stała pod tęczową parasolką opierając się o ścianę rozwalającej się kamienicy. Wyciągnęła z kieszeni skręta i obracała go w palcach błądząc myślami gdzieś bardzo daleko. Szczerze mówiąc wyglądała jak siedem nieszczęść z potarganymi włosami, w spranych jeansach opinających ściśle jej tyłek oraz w szarym kaszmirowym sweterku o rozmar za dużym.

Spojrzała powoli na Dylana. Wyglądał tak nienagannie jak zawsze. Przy nim w tym momencie wyglądała jak żebraczka.
- Wiesz... Po staremu... Wczoraj wróciłam z wycieczki po Europie. - potarła zmoknięty policzek;. Sama nie wiedziała jakim cudem pewnego dnia znalazła się aż w Hiszpanii. Trudno było jej wrócić z powrotem, bo nie miałą grosza przy duszy - Dylan... Masz ogien? - zapytała zrezygnowana

- Nie wiem - zaśmiała się nerwowo - Nie pamiętam. Dzień dzień byłam na odlocie - przyznała się zażenowana - To chyba powoli zaczyna mnie wykańczać - wbiła wzrok w swoje czerwone trampki. Jedna czarna, wełniana podkolanówka zsunęła jej się do kostki. - Ale co u Ciebie? Na pewno masz do powiedzenia znacznie więcej niż ja zważając na to, że u Ciebie zawsze dużo się dzieje - uśmiechnęła się kącikowo