Park i nekropolia

przyszła, bo musiała poszpanować swoimi nowymi obcasami, pewnie jakimiś wysokimi. w zasadzie niedawno je kupiła i jeszcze ich nie rozchodziła, więc każdy krok sprawiał jej trudność. aż wpadł na nią jakiś dzieciak na rolkach i się przewróciła.
- wiedziałam - syknęła, ignorując przepraszającą ją dziewczynkę, która nawet nie pomogła jej wstać, tylko pojechała dalej.

zaczęła masować obolałą kostkę, a potem wstała. rozejrzała się za dziewczynką, żeby ją ochrzanić, ale była już daleko i nie zamierzała jej gonić w tych butach. chyba jednak wolała buty bez obcasów. westchnęła, rozglądając się za wolną ławką i zobaczyła fransa, który się śmiał. pewnie z niej! podeszła zatem i usiadła obok.
- to wcale nie było śmieszne - mruknęła.

- pewnie, że warto - pokiwała głową. - przynajmniej są ładne i jestem na nich wyższa - uśmiechnęła się, bo tak naprawdę była raczej drobna. - ale to był chyba pierwszy i ostatni raz, kiedy je założyłam - spojrzała na swoją kostkę. nie spuchnęła, ani nie lała się z niej krew, to dobry znak.

- no to kiedy mam je zakładać? do teatrów nie chodzę, na romantyczne kolacje nie mam z kim, na zakupach odpadną mi w nich nogi... po domu? - zachichotała, ale nie jak doda. - nie tak bardzo - skłamała, bo nie chciała się nad sobą użalać. - trochę.

- teatry mnie nudzą, zdecydowanie wolę kino, a tam przecież nie pójdę w szpilkach, to by chyba wyglądało trochę śmiesznie. znaleźć sobie chłopaka? - rozejrzała się. - no popatrz, to chyba nie jest takie proste. i pewnie masz rację, chyba przeżyję - uśmiechnęła się nawet, bo noga powoli przestawała boleć. - a tak w ogóle to jestem isabella, ale nienawidzę tego imienia, dlatego wszyscy mówią na mnie bella - wyciągnęła rękę. - i nie jestem żadną fanatyczką zmierzchu! - dodała, tak gwoli ścisłości.

- pattinson - wzdrygnęła się. - nie wiem co one w nim widzą, serio - przewróciła oczami. - miło mi, frans - uśmiechnęła się uroczo, pewnie miała dołeczki w policzkach i w ogóle. poprawiła swoją jasną tunikę.

może trochę dziwnie by to zabrzmiało, jakby powiedział, że zastanawiał się nad seksownością (a raczej jej brakiem) pattinsona. ;d
- całe szczęście, że nie jestem jedną z nich. pewnie byś mnie nie polubił - założyła nogę na nogę i odrzuciła do tyłu długie włosy. - hm, chociaż właściwie znamy się jakieś dziesięć minut? i pewnie i tak trudno mówić o lubieniu.

to w sumie szkoda, bo bella lubi komplementy, jak większość kobiet właściwie.
- zawsze mam rację - stwierdziła z uśmiechem. - no dobra, prawie zawsze - westchnęła. - podobne poglądy, hm - pokiwała głową. podobne poglądy kojarzyły jej się przede wszystkim z przyjaźnią od serca.

- nie, dzięki - odmówiła. - jestem na diecie - pewnie się odchudzała z kości na ości, a z ości na proch, ale zawsze uważała, że ma parę zbędnych kilogramów i postanowiła się za siebie wziąć. poza tym rodzice zawsze powtarzali: "nie bierz cukierków od nieznajomych", prawda. ale to nie zmienia faktu, że uważała, że frans jest bardzo uroczym nieznajomym.

- na diecie - powtórzyła. - co w tym dziwnego? - spojrzała mu w oczy, jak to zwykła robić przy rozmowach. odgarnęła włosy i spuściła wzrok, bo stwierdziła, że takie ciągłe patrzenie w oczy może go skrępować.

- nie no, serio, przecież widać, że powinnam się odchudzać - przyjrzała się sobie. - naprawdę - wzruszyła ramionami i oparła się o oparcie ławki. - co robisz wieczorem? - zapytała ni stąd ni zowąd, mając nadzieję, że to nie zabrzmi jak jakaś propozycja.

zarumieniła się lekko.
- nie. to znaczy, hm, nie wiem, ale chyba to nie ja powinnam to proponować - zaśmiała się, trochę nerwowo.

jeszcze bardziej się zarumieniła, bo to i tak wyszło, jakby narzucała swoją propozycję, znaczy, jakby to ona jego zapraszała.
- nie wiem. raczej obojętnie. byle nie do teatru - uśmiechnęła się.

- może być - pokiwała z uśmiechem głową, bo i tak nie miała lepszego pomysłu. zerknęła na zegarek, w sumie jeszcze nie było wieczoru i nie wiedziała, czy frans chce iść teraz, czy później.

i pewnie jakimś cudem nawet doszła do domu, a ja będę po 19 jak coś, pa.

pewnie z pomocą jakiejś przyjemnej mapki trafiła tutaj. nie znała jeszcze tego miejsca zbyt dobrze, więc uznała, że najwyższy czas je poznać i wybrać się tutaj na spacer w niedzielny poranek.

w pewnym momencie uświadomiła sobie, że chyba się zgubiła, ponieważ mija to samo miejsce kilka razy. trzeba być chyba olivią lush, żeby zgubić się w parku. podeszła do pierwszego lepszego przechodnia, powiedzmy, że to był akurat frans, po czym z lekkim zakłopotaniem malującym się na twarzy zapytała
- hej, wiesz może jak stąd wyjść? chciałabym się dostać na główną ulicę, co jest dla mnie nie lada wyzwaniem, zwłaszcza, że dopiero co tu przyjechałam - wzruszyła ramionami.

kiwała głową, słuchając uważnie.
- problem w tym, że przechodziłam obok tego pomnika kilka razy. poza tym, to była chyba fontanna, jeśli to ma w ogóle jakieś znaczenie - zaśmiała, po czym skrzywiła się lekko, przeklinając w myślach swoją bardzo wątpliwą orientację w terenie

- wielkie dzięki. no i przepraszam, za zawracanie głowy. następnym razem wezmę chyba kompas, bo gubię się w kopenhadze codziennie, odkąd tu przyjechałam - zaśmiała się przyjemnie i skorzystała z okazji poznania kogoś nowego ;p - jestem olivia, tak poza tym - odgarnęła kosmyki włosów z twarzy.

- zdążyłam zauważyć. dopiero teraz mam okazje się o tym przekonać. mogłam wybrać sobie jakieś bardziej znane mi miejsce na przeprowadzkę, ale skończyło się rzucaniem lotką w mapę, która akurat trafiła w to miejsce, więc bez zastanowienia wybrałam się tutaj, o - dobrze, że nie streściła mu swojej biografii, bo olivia była chyba gadułą ;p - frans, frans.. - zaczęła powtarzać jego imię pod nosem, żeby je zapamiętać, po czym uśmiechnęła się do niego promiennie ;p

- spory kawałek stąd. liverpool, anglia. można to nawet stwierdzić, po moim brytyjskim akcencie. no i nie wątpię, co do uprzejmości tubylców. jak narazie są bardzo mili, nie narzekam - uśmiechnęła się zalotnie - wnioskuję, że jesteś rodowitym duńczykiem?

- chodziłam do liceum w londynie, co równoznaczy się z mieszkaniem tam przez pewien czas. potem zaczęłam tam studia, ale je rzuciłam, no i przyjechałam tutaj. tak wygląda moja fascynująca biografia - zaśmiała się i usiadła sobie na ławeczce. możliwe, że zapomniała o tym, że chciała już wracać ;p - uważam, że londyn jest bardzo przyjemny, ale i tak bardziej kocham miasto beatlesów - wzruszyła ramionami.

- nie wiem. mi jest dobrze zawsze tam, gdzie jestem - wzruszyła ramionami - nawet tutaj, chociaż narazie jest to dla mnie jedna wielka dzicz! jeśli trafię do domu przed zmrokiem, to będzie naprawdę dla mnie ogromny sukces - wyszczerzyła się.

- transport taksówkami już praktykuję. niestety moje ambicje nie pozwalają mi tak łatwo zrezygnować w odnajdywaniu się w tym mieście i najczęściej kończy się tak, że jak już się konkretnie zmęczę, to dopiero wtedy się poddaję i łapię taksówkę, bo w sumie dzięki takim spacerkom poznaje dużo ciekawych miejsc. oczywiście i tak nie wiem jak tam z powrotem trafić, ale to mały, nieistotny szczegół - zaśmiała się z siebie.