isabella

nie martw się - moja też taka jest. ;c
- za mało czasu, a więc mój wymyślony płatek stokrotki zatrzymał się na - zamilkł, ażeby nadać lepszego efektu swojej wypowiedzi i potrzymać isabellę w niepewności, po czym z łobuzerskim uśmiechem dokończył. - nie.

moja jest na dodatek młodsza, sama nie wiem jakie rodzeństwo gorsze - starsze, czy młodsze...

- no wiesz co? - zaśmiała się, a potem usiadła na tej sofie jakoś tak bokiem, żeby lepiej było jej na niego patrzeć. - jesteś... - zabrakło jej odpowiedniego słowa. - okej, mimo wszystko jesteś kochany.

ja jestem najmłodsza, hrhr. ; d
- wiem. - skwitował, całując ją przelotnie w usta i uśmiechając się seksownie, założył pasmo jej włosów za ucho. jonathan nie należał do osób zbytnio skromnych i nieznających swojej wartości.

ja nawet wśród kuzynostwa jestem najstarsza... -.-

- i jesteś bardzo skromny - zaśmiała się, podciągając kolano pod brodę i przypatrując mu się z uśmiechem. po chwili jednak uśmiech znikł z jej twarzy prawie tak szybko, jak się pojawił. - hm, jonathan... - zaczęła niepewnie, przestając na niego patrzeć i skubiąc swoją bluzkę. - co jest między nami, tak właściwie? - miała nadzieję, że nie są tylko przyjaciółmi do łóżka, nie lubiła takich 'związków' chyba. z drugiej strony nie wiedziała jak powinna to traktować, w końcu był jeszcze maxxie.

o matko. ;c czemu wszyscy zadają moim mężczyzna takie pytania? ; d
spojrzał na isabellę zdezoriętowany, bo jonathan był całkiem milym chłopcem i nigdy nie chciał zranić kobiety, ale wiedział, że to pytanie kryje pod sobą drugie dno, a ona tak napradę nic nie czuł do isabelli, pomimo iż była mu bardzo bliska, co też jej powiedział, trochę zakłopotany, przeczesując dłonią włosy.

bo kobiety chyba nie lubią niejasnych sytuacji ;c

z tego co pamiętam, to chyba się do niego przytulała, więc jakoś tak się odsunęła. okej, może nawet się nie wścieknie, w końcu nie oczekiwała jakiejś wielkiej miłości, chyba.
- och, rozumiem... - powiedziała tylko cicho i odchrząknęła, starając się na niego nie patrzeć, bo jakoś dziwnie się z tym czuła.

spojrzał na nią z lekkim smutkiem w oczach, a już na pewno zakłopotaniem, bo nie miał pojęcia, że ona to wszystko tak na powaznie. - przepraszam, nie wiedziałem - uciął, bo sam nie wiedział, co ma powiedzieć, bo przecież chodziły te wszystkie pogłoski, że ona i maxxie, no i, um.

- nie no, przecież nic się nie stało - wzruszyła szczupłymi ramionkami, nawet siląc się na lekki uśmiech. - w każdym razie chyba dobrze, że zapytałam - dodała jeszcze, mając nadzieję, że jonathan nie zerwie z nią teraz wszystkich kontaktów i w ogóle, bo naprawdę go lubiła, prawda.

i w sumie załóżmy, że jonathan poszedł, skoro cię już nie ma. ;d

ale na szczęście nigdzie nie poszła, czytała jakąś książkę, bo nie miała nic lepszego do roboty. kiedy usłyszała pukanie, odłożyła książkę, dajmy na to dziennik bridget jones, czy coś takiego i zerknęła na zegarek. odruchowo poprawiła włosy i poszła w kierunku drzwi. otworzyła je i uśmiechnęła się na widok tj, czy tja, nie wiem czy to się odmienia w sumie.
- cześć - otworzyła szerzej drzwi, żeby mógł wejść.

- taak, chyba tak - kiwnęła głową, chociaż w sumie było trochę późno, no ale co tam, w końcu wakacje są i takie inne. miała tylko nadzieję, że nie dostanie przy tju swojej histerii z serii 'o boże, ratunku, te deski zaraz się zarwą'.

pewnie duncan odprowadził bellę aż pod mieszkanie, tak myślę. zaczęła szukać kluczy.
- wejdziesz? - zapytała, kiedy w końcu je znalazła.

patrzył przez chwilę jak bella szuka kluczy, i przez głowę przrmknęło mu pytanie, czemu kobiety tak bardzo utrudniają sobie życie torebkami. też je sobie zadaję, choć i tak z nich korzystam notorycznie - chętnie - odpowiedział, bo uznał że skoro mu to zaproponowała to znaczy że nie sprawi jej problemu.

więc weszli do środka. zaprowadziła go pewnie do salonu.
- napijesz się czegoś? - zapytała, rzucając torebkę gdzieś w kąt.

- aha, ale spróbuję sam sobie przygotować - znał jej mieszkanie całkiem nieźle, więc może się nie zgubi, o ile dobrze pójdzie. udał się więc do kuchni, i otworzył szafkę, w której zazwyczaj stały bellowe butelki duże i małe, i zaczął robić jakiegoś drinka kolorowego dla niej a dla siebie nalał brandy - proszę - rzekł z dumą, wręczając jej kieliszek, czy szklankę z parasolką, bo co to za drink bez parasolki!

- no proszę, nawet nie wiedziałam, że da się zrobić coś takiego z rzeczy, które mam - zachichotała, biorąc od niego kieliszek i poklepała miejsce obok siebie, pewnie, żeby usiadł, czy coś takiego. - zostajesz w kopenhadze na resztę wakacji?

- nie widziałaś jeszcze jak robię obiad z tego co mam w lodówce, to jest wyczyn - usiadł obok dziewczny i popił brandy - myślę że tak. a nawet jeżeli wyjadę, to i tak na krótko. jakoś ostatnio nie mam ochoty na podróże. a ty...?

- nie mam pojęcia gdzie pojechać. i jakoś mi się nie chce. zostaję tutaj, najprawdopodobniej - odparła, mieszając słomką w swoim drinku i upijając łyka. - chciałabym zobaczyć, jak TY gotujesz - zaśmiała się.

spojrzał na nią poważnie, a to mu się rzadko zdarzało, wierzcie mi - nie, nie chciałabyś, serio. to jest program dla ludzi o mocnych nerwach. wybuchy, strzelająca masa o bliżej nieokreślonym składzie. trochę jak brainiac albo pogromcy mitów, tylko więcej przekleństw - pokiwał głową popijając łyka ze szlanki.

- przestań, chyba nie jest aż tak źle. zdolny chłopak z ciebie, w końcu - stwierdziła. - ale pewnie będzie bezpieczniej, jak będziesz jadał w jakichś restauracjach - pokiwała głową.

- jak chcesz, to cię kiedyś zaproszę na obiad. zobaczysz jaki będzie pyszny - mrugnął do niej - i tak stosunkowo często moje eksperymenty kończą się dzwonieniem po pizzę, albo chińszczyznę, jestem stałym klientem.

- więc zaprosisz mnie na obiad, żeby zamówić pizzę - zauważyła ze śmiechem. - ale dobra, kiedyś się skuszę. może odkryję twój talent kulinarny i będziesz jakimś wysoko cenionym kucharzem! - stwierdziła i dokończyła swojego drinka.

- pewnie jestem głęboko ukrytym talentem, nigellą w bokserkach - zastanowił się przez chwilę i przypomniał sobie ostatnią przygodę z piekarnikiem i pieczenią w rolach głównych. no i czujnikiem dymu - bardzo głęboko ukrytym- przyznał.

- nigella kojarzy mi się z czekoladą i innymi słodyczami - stwierdziła. - no ale może będziesz cukiernikiem, kto wie, jeszcze wszystko przed tobą - uśmiechnęła się, aż zrobiły jej się dołeczki w policzkach.

popatrzył na nią - masz strasznie ładne dołeczki w policzkach, wiesz? w ogóle ładnie wyglądasz kiedy się uśmiechasz - dodał - więc kiedy już zostanę cukiernikiem z własnym programem to cię pozdrowię i podziękuję ci, za twoją wiarę we mnie. mimo wybuchów kuchenek.