Gammeltorv Square

już się ściemniało, więc dla olivii była to idealna pora na spacer. chociaż ona lubi łazić sobie tak bez celu, więc w sumie każda pora jest dla niej dobra na spacer. tyle, że tym razem trzymała pod pachą swojego kota, który bezlitośnie wbił w nią swoje pazury. chyba bolało.

Spacewrował pewnie gdzięs wzdłuż tych rowerów trzymająć między wargami żarzącego się papierosa. Poranny spacero dobrze mu zrobi zwłaszcza, że wstał jakieś p[ół godziny temu i kiepsko się czuł

jelka zapewne szła z naprzeciwka i w ostatniej chwili podniosła głowę znad książki którą czytała, gdyby tego nie zrobiła to by się zderzyła z biednym wolfim - o, hej wolfgang - powiedziała, bo jestem pewna że się znali, prawda? wspólna piaskownica, czy coś - już myślałam że nie żyjesz.

Tak, tak wspólna piaskownica itd. Niech będzie. Uśmiechnął się szeroko, bo naprawdę ucieszył się na jej widok. Na widok pierwszej dziewczyny, która nie chciała go zabić czy pogrzebać żywcem. Tak więc ucałował jej oba policzki.
- A jednak. Żyję i mam się dobrze - zaśmiał się - Gdzie Ty się podziewałaś jak Cię nie było, hm? - zapytał i zmienił kierunek swojej wędrówki by iśc równo z jekla

schowała książkę do torby i uśmiechnęła się miło do wolfiego - nie wiem! to chyba ciebie nie było. a tak właściwie to ciotka i wuj zaprosili mnie do perth, bo się tam w końcu urządzili - nigdy nie mówiła o nich inaczej, za bardzo była wierna rodzicom - a ty co porabiałeś?

- Ciągle byłe w Kopenhadze pomijając ostatnich kilka dni gdy znów byłem w Hiszpanii. Zastanwiam się czy nie przenieść się tam na stałe - wyrzucił niedopałek papierosa i zgasił go podeszwa buta. - Oj chyba naprawdę się za Tobą stęskniłem wiesz? - uśmiechnął się cwaniacko i objął ją ramieniem

- ej, nie rób tego! nie możesz zostawić całej rzeszy uwielbiających cię kobiet - roześmiała się miło, bo dobrze wiedziała że tak jest, w końcu nie raz dochodziło w szkole do wielkiego obgadywania kogo wolf lubi bardziej kogo mniej i kto jest zdradziecką świnią - ja za Tobą też. w sumie, ja bym nie mogła z nimi mieszkać w australii. wiesz że hodują kangury? - to prawda, największy nazywał się aragorn, bo wujek ma fioła na punkcie tolkiena.

- Kangury mnie przerażają. Mam z nimi koszmary. Budzę się w środku nocy z krzykiem i tak dalej... - zrobił wystraszoną minę potem się roześmiał, bo faktycznie kangurów nie lubił. - Te kilka złamanych serc więcej czy mniej - wzruszył ramionami gdy wrócił do tematu swoego wyjazdu. Wziął książkę, którą właś nie czytała i zapytał co to jest kartkując ja szybko

- kangury są śmieszne, strasznie fanie żują jedzenie - powiedziała i roześmiała się na wspomnienie jednego rudego kangura, na którego gapiła się przez trzy godziny po przyjeżdzie - 'dom dusz' isabell allende - odpowiedziała patrząc jak wolf kartkuje ksiązkę.

Wolfgang otworzył książkę na pierwszej lepszej stronie i zaczął ją czytać na głos powoli ściszając głos aż czytał ją tylko w myślach. Przerwał czytanie dopiero wtedy gdy potknbął się o wystającą kostkę brukową. Na szczęście ne przewrócił się. - Całkiem ciekawa. - stwierdził z uznaniem zamykając książkę - Nie wiem czy teraz tak łatwo Ci ją zwrócę - uśmiechnął się patrząc z góry, bo na pewno był wyższy, na Jelke idaca obok niego

spojrzała na niego do góry i uśmiechnęła się uroczo - okej, mam wydanie po macedońsku w domu, mogę ci to oddać, tylko błagam nie czytaj już dłużej na głos, bo się zabijesz - po czym sama sie potknęła.

Wolfgang zapobiegawczo objął ją w talii mało nie upuszczając książki.
- Proszę, proszę. I kto to mówi. - roześmiał się, bo wiedział, że Jelka od zawsze była łamagą - Pamiętasz jak w dziecństwie wpadłaś głową w wiaderko wody? Gdybym nie zauważył Twoich nóg wystających z wiadra utopiłabyś się - zaśmiał się złośliwie

poprawiła tunikę i pokazała mu język - to mówię ja. poza tym ja sama pamiętam jak upuściłeś na ziemię słoik z nietoperzem w formalinie, bo się założyłam z Tobą że go nie zdejmiesz z półki. takie połączenie ja i ty jest niebezpieczne dla otoczenia - wytłumaczyła mu, omijając biegnące na nią dziecko - może powinniśmy się odizolować od reszty świata?

- Zamknąc się we dwójkę w jakimś szczelnym pomieszczeniu? Ale ja mam pragnienia, które raz na jakiś czas muszę zaspokajać. - spojrzał na nią wymownie z kącikowym uśmiechem uważając by tym razem o nic się nie potknąc, na nic nie wpaść etc.

- no cóż, w ostateczności mogłabym Ci pomóc je zaspokajać - uśmiechnęła się niedwuznacznie - jeżeli musiałabyś, no wiesz, mieć jakiś bliższy kontakt z ludźmi, to mogłabym z tobą - zrobiła przerwę dla zbudowania napięcia - pograć w bierki albo czarnego piotrusia - i zaśmiała się, bo wiedziała że to są potrzeby daleko odbiegające od wolfiowych.

ZMrużył oczy nie ukrywając tego jak bardzo jest zawiedziony.
- Myślałem o czymś bardziej odważnym jak na przykład twister, warcaby czy papier, kamień i nożyce - uszczypnął ją delikatnie w bok z szerokim uśmiechem. To wcale nie dotyczyło jego prawdziwych potrzeb ale przemilczał to.

- no wiesz, jesteś zboczony - udała zgorszenie - warcaby to taka wyuzdana gra, o twisterze nie mówiąc - roześmiała się - poza tym, znając nasze szczęście to byśmy na siebie poupadali i już byśmy tak zostali, jedno na drugim do końca życia. i może bym cie jeszcze połamała, jestam taka ciężka - i zrobiła smutną minę, wyobrażając sobie wolfganga w gipsie.

- Moje organy są bardziej giętkie niż to sobie wyobrażasz - powiedział ze śmiechem i wcale nie miał nic sprośnego na myśli. Przynajmniej zanim to powiedział. - I wcale by mi to nie przeszkadzało gdybyś sobie trochę na mnie poleżała. Byłoby miło - zmierzwił włosy, które wiatr i tak już zdążył mu potargać

- skoro tak mówisz, to mogę sobie kiedyś na tobie poleżeć - powiedziała w zamyśleniu - ale sam tego chciałeś, pamiętaj! - dodała ze śmiechem, odgarniając włosy, które jak zwykle zasłoniły jej obraz świata.

- Naprawdę nie wydaje mi się żebyś była tak ciężka jak mówisz - przystanął na chwilę i wziął ją na ręce - Lekka nie jesteś fakt - zaśmiał się udając, że zaraz wyskoczy mu jakiś dysk. Tak naprawdę Jelka była bardzo chuda i wolfgang zawsze kazał jej przytyć, bo bał się, że wysuszy się jak suszona śliwka.

- dzięki - powiedziała ze śmiechem - mógłbyś mnie już postawić? - bo zazwyczaj kiedy wolf brał ją na ręce, to niósł ją potem mniej więcej dwadzieścia minut, budząc mieszane emocje wród pupliki, złożonej głównie z przechodniów albo ludzi w szkole.

- Mhm no dobra. - Postawił ją delikatnie z powrotem i spojrzał na tarczę zegara sklepu pobliskiego zegarmistrza. - Będę się zbierał J. Muszę załatwić kilka spraw na mieście. Odezwę się niedługo. - przytulił ją jak przyjaciel przyjaciółkę oczywiśćie i ucałował jej dwa policzki podwójnie potem z szerokim uśmiechem na ustach odszedł

pomachała za nim, i udała się z powrotem do domu, zastanawiając się, gdzie też jest to macedońskie tłumaczenie 'domu dusz'.

blanka przechodziła sobie przez ów placyk, idąc zapewne zupełnie bez celu, jak to miewała w zwyczaju, korzystając z kilku minut słońca, w deszczowej dnia dzisiejszego kopenhadze. machała w ręku parasolką w 'maki' moneta i ogólnie cieszyła się z życia nie to co ja dzisiaj.