Ogród botaniczny

miał ochotę uciec z tamtąd ; d ale objał tylko mocniej lauren, po czym wziął ją na ręce, podpierając jedną ręką jej plecy, a drugą łapiąc ją za nogi. - twoje buty, lauren, same wróciły już do domu. - powiedział, całując ją w czoło, po czym ruszył przed siebie z nadzieją, że lauren nie zacznie się szarpać i nie ucieknie mu. ;d

xdd
- kłamiesz markusie i to nieprzyzwoicie - oblizała wargi spoglądając w niebo, zmrużyła oczy, bo wydawało jej się, że blask gwiazd może ją oślepić, ale no cóż nic takiego się nie stało, bo przymknęła oczy, rzecz jasna - moje buty gdzieś tu są, pewnie mnie szukają, ale jeśli się odnajdą, to i tak musisz nas zanieść - uśmiechnęła się frenetycznie, milutkie słowo wiem!
- nie odpowiedziałeś na moje pytanie - zmarszczyła czoło zerkając na niego, poczuła się, źle, podejrzewam, że skutki owego narkotyku zaczęły słabnąć, a jej apatia wzmacniała się jej kosztem ;c - dlaczego nie odpowiedziałeś? - powtórzyła wodząc wzrokiem za swoimi butami

- to zależy, na które pytanie, skarbie. - powiedział, uśmiechając się ujmująco. - zadałaś ich całe mnóstwo. - dodał zanim zdąrzył się zastanowić nad swoimi słowami, bo przecież nie odpowiedział na żadne z pytań lauren! przygryzł język trochę zapóźno, no ale, po czym przygryzł dolną wargę, lekko mrużąc oczy i besztajac się w myślach za własną głupotę.

- są - wskazała palcem, może całkiem niestosownie na drzewo, a raczej obszar pod nim, gdzie znajdowała się para jej butów, po czym wyswobodziła się z jego objęć wkładając je na swoje stopy - na to drugie , kochanie - roześmiała się - czas na nas, bo nas tu zamkną, chyba, że zanocujemy wśród tych petunii, czy bóg wie czego - spojrzała na te krzaki, a jej oczy rozbłysły, także, lepiej niech markus szybko się na myśli xd

raczej nie chciał kochać się z naćpaną lauren, toteż ponownie wziął ją na ręce, tym razem już w butach! ;d i wyszedł z ogrodu, powstrzymując się od śmiechu, bo niestety lauren dość zabawnie wyglądała, kiedy spoglądała tak na te krzaki! xd zacznij u nich. ;d

nie mam bladego pojęcia co tu robiła, jaki miała humor i wgl, spoko, wczuwam się dopiero. w każdym bądź razie sączyła sbie tymbarka jabłko-mięta i siedziała na ławeczce pod jakąś fajną latarnią, czyt. wszystko w koło widziała i wszyscy w koło mogli ją dostrzec. problem w tym, że to miejsce o tej porze było nieco wyludnione.

tymbarka ; dd
pewnie było w nim tak naprawdę pełno jakichś cholernych psychopatów, pochowanych w krzakach, z dłońmi w kieszeniach spodni czyli wyprawiających różne niecne rzeczy. ale pontus, dzięki bogu, tym razem do nich nie należał. pewnie wracał od jakiejś dziewczyny, albo chłopaka, bo pewnie był jeszcze bi do tego wszystkiego, no ale nieważne, szedł sobie tak radośnie tędy oto właśnie z papierosem jeszcze w kąciku ust i był chyba mało ogarnięty, czyli jak zwykle.

czyli jak zwykle mało rozgarnięty pontus spotkał równie mało rozgarniętą carly. i w sumie mógł ją dostrzec z daleka, ale to ona pierwsza dostrzegła jego! brawa dla carly za spostrzegawczość!!! i chyba nawet nieco się ucieszyła, że spotkała tego urwisa, toteż od razu ruszyła w jego kierunku, jednak wcześniej wyrzuciła oto szklaną buteleczkę z tymbarku do kosza, bo była ekologiczna i przyjazna dla środowiska. :d i hm, gdy podeszła do niego, zabrała mu papierosa, którym mocno się zaciągnęła, ot tak, nawet nie przywitawszy się.

- no cześć - dobra, tak naprawdę to całkiem go zaskoczyła, bo był zamyślony na tyle, że jej nie zauważył nawet i na początku był pewien, że to jakaś wariatka, złodziejka fajek, przeklęta! ale uspokoił się, a nawet ucieszył, że ją widzi i uśmiechnął szeroko, wyjmując sobie drugiego papierosa, bo carly jest w końcu damą, a damom się ustępuje i nara. - carly. dawno się nie widzieliśmy. - on był dobrze wychowany! i pamiętał, żeby się przywitać xd.

w sumie to carly chciała mu oddać owego papierosa, bo marzył się jej tylko jeden buch, ale z drugiej strony to średnio higieniczne, świńska grypa itp! :d więc hm, zatrzymała fajkę i paliła ją dalej calutka zadowolona. była chyba dziś jakaś niewyraźna bo zapomniała rutinoscorbinu czy coś, nie nie nie wyspała się po prostu i była nieco markotna, ale to nic, na prawdę nic. - och, tak cześć. - również przywitała się po krótkiej chwili. - rzeczywiście dawno. pewnie byłeś na jakieś mega fajnej niekończącej się imprezie i dopiero z niej wracasz. - powiedziała z uśmieszkiem, takim milusim.

przestańcie o tej grypie : D!
- niiie! - zaprzeczył z teatralnym gestem szczupłej dłoni w której ciągle trzymał dopiero co zapalonego papierosa - tak naprawdę, to jestem strasznie zapracowany, carly - rzekł, co w sumie nie aż tak bardzo mijało sie z prawdą jak mogłoby się mijać, bo ostatnio miał dużo na głowie - zbliza się rok akademicki, i takie tam. świadomość nadchodzącej nauki przycisnęła mnie trochę do muru - taa, pontus intelektualus xd to jak łacina.

- och czyżby nasz kobieciarz pontus od października brał się ostro za naukę? - zapytała, a właściwie cholernie zironizowała swoje pytanie, bo jakoś nie wyobrażała sobie pontusa siedzącego w książkach, no chyba,że studiowałby anatomię i typowe zachowania kobiet, to zupełnie zmieniałby postać rzeczy. i właściwie to skończyła palić owego zainfekowanego jakimś rodzajem grypy papierosa, rzuciła go na ziemię i przydeptała ładnie. ie żebym cię torturowała tą grypą. ;d

to na papierosie to była gruźlica, bo pontus jest poetą i musi mieć gruźlicę, ofkorz.
- tak jakby - wyszczerzył się do niej w radosnym, dumnym uśmiechu i wzruszył chudymi, ukrytymi pod fajną, wybitą ćwiekami ramoneską, która kupił za pieniądze, które dostał od babci na urodziny - zresztą pewnie i tak mi nie wierzysz, ale ja naprawdę mam mega ambitne plany na ten rok, nawet sobie nie wyobrażasz.

zastanawiam się teraz który poeta miał gruźlicę, a na myśl przychodzi mi jedynie szopen, który de facto poetą nie był.
to był fakt, nie wierzyła mu, bo jak miała mu wierzyć, skoro miał taką a nie inną reputację, nie będę się powtarzać jaką bo każdy to dobrze wie i ty i ja. :d - więc opowiedz o tych ambitnych planach. - tak zmuszam cię do myślenia o tej porze! wiem jestem okropna..... i w sumie to carly była szczerze zainteresowana owym planami pontusa, niech się chłopak uzewnętrznia.

oj wszyscy mieli, cała bohema, wszystkie baudelaire'y, rimbaude'y i jakieś inne wyspiańskie, wszyscy!
- nie sądzę, zeby miało to brzmieć specjalnie interesująco - rzekł. on też kokietował, zupełnie jak bianka. czyli mam dziś wenę na niewprawny, uroczy podryw. - zresztą naprawdę, naprawdę wolałbym porozmawiać o tobie, carly. - taak, też fakt, że bardzo lubił o niej słuchać, jej słuchać, słuchać jej głosu, głębokiego i lekko zachrypniętego, który czasami mu się śnił, rzadko, ale czasami, chociaz to nie były zadne erotyczne sny., raczej nie. - więc mów. co u ciebie. ty się nie szykujesz do nauki?

tak a propo baudelaire'a to uwielbiam jego wiersz 'padlina' :d
a carly wręcz przeciwnie nie kokietowała go, bo przecież dziś była jakaś nie do życia! gdyby się wyspała i miała prawidłową ilość kofeiny we krwi na pewno teraz by go podrywała, może jeszcze się rozkręci. - może i nie jest to specjalnie interesujące, ale to nie zmienia faktu, że z wielką chęcią posłuchałabym o tym. - odparła i to całkiem szczerze, w końcu mimo wszystko nie wiedziała dużo o pontusie, a na prawdę miała ochotę dowiedzieć się więcej. - o mnie? no proszę cię, temat mojej osoby nie jest za ciekawy. - a jednak, łamaczka męskich serc miała trochę samokrytyki! jak widać. :d - i właściwie to u mnie nic. i nie szykuję się do nauki, ale już się uczę. - wyjaśniła, w końcu była w liceum, tak dla przypomnienia.

- e, no już nie przesadzaj. to znaczy nie musisz się krygować - bo on przecież wiedział świetnie, że ludzie z ich grupy, ci śliczny podrywacze w dobrych ciuchach kochają mówić o sobie. i, bynajmniej, uważają się za wyjątkowo interesujące jednostki. no cóż, bolesna prawda! - w każdym razie przepraszam, zapomniałem kompletnie - bo hej, prawda jest taka, że on naprawdę nie przykładał wagi do wieku, oczywiście o ile nie spał akurat z jakąś czternastką, bo przecież mógł pójść za to siedzieć, jak jakiś polański czy inny. swoją drogą padlina mnie przeraża zawsze, ale też lubię chyba najbardziej, te opisy aż mnie wykręcają. i carly wcale nie wyglądała na siedemnaście, przynajmniej nie kiedy ją widywał, czyli gdy była zrobiona. no tak.

która siedemnastka teraz wygląda na siedemnastkę? od tego zacznijmy. :dd
- ej, ale ja na prawdę nie lubię mówić o sobie, to znaczy gdy podrywam jakiegoś gorącego samca oczywistym jest, że będę non stop nawijać o swojej zajebistości, ale przy tobie nie mam takiej potrzeby, to znaczy, po co przy tobie mam udawać kogoś kim nie jestem. - odparła całkiem poważnie wzruszając ramionami. a to ciekawe, może nasza carly wcale nie była nieczułą łamaczką serc i w głębi duszy była na prawdę wrażliwą dziewczyną, pontus mógł nie znać jej od tej strony... właściwie to mało kto znał ją od tej strony. padlina ma fajne opisy! ale młodopolskie erotyki to dopiero coś. :d

ja wyglądam na sześćdziesiątkę : D, ale znam kilka, które wyglądają na dwunastki. i tak się zachowują, to po pierwsze. lubię, gdy kobieta... tak z dziedziny młodopolskich erotyków, UWIELBIAM! w ogóle cała młoda europa, najlepsza, chociaż chyba dość egzaltowana.
- na początku myślałem, że mnie obrażasz - uśmiechnął się po raz kolejny i zaciągnął ostatni raz, żeby zaraz wyrzucić niedopałek za ramię. on niestety nie dbał specjalnie ani o przyrodę, ani też o pożary, które mógł w ten sposób powodować. przykre, ale prawdziwe - chociaż teraz chyba się cieszę, nawet gdybyś miała mnie obrazić, że w końcu pokazałaś jakąś ludzką twarz, carly. to znaczy, uh, chyba nie umiem o tym mówić. - chciał być miły, a zabrzmiał wrtednie z tą ludzką twarzą. biedny pontus, nieprzystosowany do mówienia o uczuciach!

nie przesadzaj, na sześćdziesiąt na bank nie wyglądasz. mi zawsze dają gdzieś dwadzieścia, a ja jeszcze nie skończyłam osiemnastu. :d
osobiście z młodej polski lubię tylko poezję, dekadentyzm jest boski!
w sumie to najlepszą epoką jest współczesność, te wiersze miłosza, wojaczka, barańczaka czy szymborskiej. <3
cóż, rozbawił ją ten nieporadny pontus, wbrew pozorom był cholernie pewny siebie, ale gdy w grę wchodziły uczucia nie umiał się totalnie wysłowić. hm i właściwie to ich łączyło, oboje mieli jednak ludzkie oblicza i wgl. - nie wysilaj się bo zauważyłam, że mówienie o emocjach i uzewnętrznianie się dosyć ciężko ci idzie. - odparła z uśmiechem i wcale nie ironicznie. teraz była po prostu szczera... hej, wgl gadali ze sobą prawie jak przyjaciele. xd

ja wszystko, całą młodą polskę. dekadentyzm jest NAJLEPSZY! rimbaud to mój kochanek tak naprawdę. miłosza średnio lubię, ale szymborską kocham okropnie. i jeszcze bursę, barańczaka też i gałczyńskiego i mnóstwo całe.
no bo się przyjaźnili, co za sprytna sztuczka, jak rozłąka zmienia ludzi, prawie jak ten odwyk, chciałam napisać 'odwłok' xd czarlsa.
- nie dokuczaj mi. to znaczy nie wypominaj mi tego, na ogół wystarczy, że dobrze wyglądam. uh - mruknął, wzruszając ramionami, a potem przysiadł z boku na jakiejś ławce, która się nawinęła i zaczął przeszukiwać kieszenie spodni w poszukiwaniu fajek. biedactwo, denerwował się przy tym wszystkim! to aż niepodobne do niego. może dlatego, że był w zasadzie trzeźwy.

w sumie to ja najbardziej lubię czasy współczesne i romantyzm, szczególnie słowackiego. <3 'aż was, zjadacze chleba - w aniołów przerobi' kocham ten cytat, kocham 'testament mój', 'kordiana' i 'smutno mi boże'
to była chyba taka dziwna przyjaźń, bo w zasadzie polegała na dokuczaniu i podrywaniu, a nie wzajemnym zrozumieniu, ale cóż, może kiedyś się to zmieni, zobaczymy cnie. cóż, carly ruszyła bez słowa za nim i usiadła obok, uważnie obserwowała każdy jego nerwowy ruch, co ją okropnie bawiło, bo nigdy nie widziała takiego zestresowanego pontusa, był jeszcze bardziej uroczy niż zwykle! - to, że dobrze wyglądasz wystarczy tym laskom, które wyrywasz na jedną noc, ale zdecydowanie nie mi, nie teraz kiedy cię lepiej poznaję. po za tym nie stresuj się, to, że wstydzisz się lub boisz uzewnętrznić to nic złego, nauczysz się tego z czasem, trening czyni mistrza no nie? - powiedziała to i uśmiechnęła się, starając się dodać mu otuchy. :d

nienawidzę słowackiego!
- chryste, carly - mruknął, a potem się roześmiał tym swoim seksownym, nieco zachrypniętym śmiechem, ale nie gardłowym i charakterystycznym dla psychopatów, złych czarowników i takich tam - nie rób mi tutaj psychoanalizy, znaczy trochę mnie to przeraża, że próbujesz mnie pocieszać, bo naprawdę muszę teraz brzmieć jak jakiś niedorobiony desperat. prawda? - wyciągnął kolejnego papierosa, pewnie palił marlboro, camele albo laki strajki i zapalił, zaciągając się głęboko,a potem spojrzał na nią, mierząc uważnym spojrzeniem jej profil. nigdy nie zauważył, żeby miała tak ładne, długie rzęsy. a jednak miała! <3

słowacki to moim zdaniem najlepszy przedstawiciel polskiego romantyzmu.
to pewnie ona wyszła na jakąś desperatkę, bo zaczęła go pocieszać, właściwie to było nie podobne do niej i mogło nieco zdziwić, ba, nawet przerazić pontusa, na szczęście nie uciekł z krzykiem, gdyby tak zrobił to carly pewnie popadłaby w jakąś depresję. - pontus, proszę cię, jestem tylko przeciętną licealistką a nie studentką psychologi więc nie próbuję tutaj przeprowadzić psychoanalizy. - w sumie skłamała, bo przeciętna to ona nie była! - i nie, nie brzmisz jak desperat, brzmisz raczej jak chłopak, dla którego okazywanie uczuć jest obcą czynnością. - wyjaśniła z nikłym uśmieszkiem, jednocześnie spoglądając centralnie w oczy pontusa, mógł się nawet czuć tym zawstydzony. :d

no dobra, romantyzm romantyzmem, ale jakoś do żadnego wielkiego polskiego poety nie moge się przekonać ; d w ogóle haha, nie ma jak nocne rozmowy o poezji < 3
poczuł się zawstydzony, ale wytrzymał, nie opuszczał oczu i nie wpatrywał się w swoje dłonie jak jakaś cnotliwa pensjonarka z rumieńcami na krągłych policzkach. co to, to nie. ciągle zostawało w nim odrobinę tego chłodnego podrywacza, dzielnie się trzymały owe cechy, doprawdy. ale będzie nad sobą pracował.
odchrząknął, a potem, jakby dla potwierdzenia jej słów, rzekł:
- nie jesteś przeciętna, carly - zaciągnąl się znowu, nikotyna cudownie go uspokajała - cokolwiek, ale na pewno nie przeciętna.