fajna, nowoczesna dzielnica.

- piję. - odpowiedział krótko, treściwie i zgodnie z prawdą nawet! maił inne palny na ten wieczór, ale nie wypaliły, więc postanowił strzelić sobie jacobsena na ulicy, a co. pewnie przeczuwał, ze spotka tu bellę, czy coś! - co ty taka rozdrażniona, mała? - zapytał, nie rozumiał czasem kobiet, za to ja ją rozumiem doskonale, bo dzisiejszy wieczór to jeden wielki mega wkurw.

- nie jestem rozdrazniona - pokrecila przeczaco glowa, przysiadajac na krawezniku obok niego. odgarnela wlosy, ktore wpadaly jej do oczu i zastanawiala sie, czy naprawde wyglada na jakas mocno rozdrazniona, czy cos w tym stylu. moze i nie miala najlepszego humoru, ale bez przesady. przypatrzyla sie eddiemu, a potem butelce, ktora trzymal. nie miala zamiaru dawac mu wykladow na temat tego, ze sie upije i nie wroci do domu, bo zle jej sie kojarzylo namawianie chlopcow do tego, zeby nie pili. zignorowala to wiec, patrzac na jakies auta, ktore pewnie gdzies tam sobie przejezdzaly. - co slychac? - zapytala po dluzszej chwili milczenia.

boze, czemu minimum trzy razy na dzien psuje polskie znaki? -.-

nie boże, po prostu sandra. ale i tak nie odpowiem ci na to pytanie. retoryczne:)
- nic, poza tym, że zjebałem sobie sobotni wieczór, to zupełnie nic. - powiedział, przyglądając się jakiejś beemce, podobnej do jego auta zresztą. - a co u ciebie? moze nie jesteś rozdrażniona, ale coś jest nie tak. znam się na ludziach trochę - dodał, chociaz może miał o sobie trochę wygórowane mniemanie, po prostu kiedy panienka wyraźnie na niego nie leciała myślał, że cos jest nie tak...

jezu, sandra, masz śliczne imię
bella wcale na niego nie leciała! a przynajmniej tak jej się wydawało. - czemu zjebałeś? - zapytała, zastanawiając się, czy tylko ona jest taką ofiarą losu, że wyszła z imprezy, która dopiero zaczęła się rozkręcać. - u mnie... wszystko w porządku - wzruszyła obojętnie ramionami, nie mając zamiaru zagłębiać się w szczegóły swojego nieciekawego humoru.

czy ja wiem, czy takie śliczne. nie najgorsze
- miałem w planach całkiem niezłą imprezę, ale coś nie wypaliło i wylądowałem tutaj z butelką piwa za 500$ - mruknął, ale nie chciał drążyć tego tematu. - w ogóle miło cie widzieć isabello. ostatnio prawie w ogóle cię nie widuję - powiedział, patrząc na nią. ona mu sie podobała, zresztą on lubił prawie wszystkie kobiety hrhr, casanova eddie.

- pewnie wypali następnym razem - powiedziała, mając na celu pocieszenie go, co pewnie jej nie wyszło, bo bella niestety nie potrafiła pocieszać ludzi. znaczy może potrafiła, ale ona uważała, że nie. - ale popatrz na to z innej strony, gdyby nie to, że nie wypaliła ci impreza, pewnie byśmy się dzisiaj nie spotkali - uśmiechnęła się uroczo.

- no tak - odwzajemnił jej uśmiech, z tym, że on uśmiechał się raczej szelmowsko, a nie uroczo. - bynajmniej nie rozpaczam z powodu tej imprezy, będzie jeszcze wiele innych - chciał machnąć ręką, na szczęście tego nie zrobił, bo dzierżył w tej rąsi butelkę z piwem, no i uznał, że to byłby trochę metroseksualny odruch. toteż był z siebie dumny, że się opanował! - nie jest ci zimno? - zapytał, bo miała na sobie raczej imprezowy strój, a to kopenhaga & godzina 23 prawie!

- trochę - przytaknęła, bo pewnie miała na sobie tylko jakąś sukieneczkę, całkiem krótką i dlatego też było jej chłodno, ale nie jakoś strasznie. właściwie miała już powiedzieć, że właśnie dlatego będzie się zbierała, bo jest jej zimno, ale widocznie miała nadzieję, że eddie zaproponuje jej, że ją odprowadzi, czy coś takiego!

- w takim razie odprowadzę cie do domu - zerwał sie na równe nogi, jakby czytał w jej myślach. - ale poczekaj - powiedział jeszcze, po czym zdjął swoją marynarkę (tak, nosił marynarki, bo wzorował sie na krzysiu ibiszu, oglądając jak oni śpiewają...) i dał belli, jak na dżentelmena przystało oczywiście. i mogli pójść, zaczniesz.

lotta przestała już chyba nawet marzyć, że może kiedyś, na którymś ze swoich wieczornych spacerów znowu spotka oskarka, bo w sumie, to naprawdę chciała mu wszystko wyjaśnić, chciała to jakoś odkręcić i zrobić coś, cokolwiek, żeby było dobrze, tak jak przez te rozkoszne dwa dni, które razem spędzili. ale nic, kupa sraka, bała się równie mocno jak i chciała go kiedyś znowu spotkać. martwiła się o niego bardzo, poza tym nie odbierał, a ją wyrzuty sumienia wpierdalały generalnie od środka. i to by było na tyle w temacie lotty, robiło się chłodniej więc ubrana była cieplej, owinięta swetrem, co wcale nie przeszkadzało obserwatorowi uważnemu w miarę dostrzec, że sporo schudła. i zbladła. i w ogóle zmarkotniała mocno, nawet greta nie była już tak radosna jak kiedyś i tylko wlokła się przy jej nodze nieszczęśnie.

boże, jaki obraz nędzy i rozpaczy. aż mi się tetmajer przypomniał i ta jego "zaduma polna, osmętnica", co to polami gnała i w ogóle, och och, to przygnębiające, smutne i w ogóle wiesz, cały arsenał przymiotników. no ale nic to, marność nad marnościami, zaczynam się wczuwać w dekadenckie nastroje oskara. (może kiedyś jej krzyknie w twarz "byłaś moim kurwa rimbaudem! albo coś). [właśnie, tak nawiasem, gg mi wywaliło "OSKAR jest DOSTĘPNY", i siedziałam chyba z pół minuty, patrzyłam i zastanawiałam się, o co chodzi. hm, no brawka] oskar rzucił się w wir szaleńczej pracy. tak naprawdę nie miał na to najmniejszej ochoty, ale już wolał to od ustawicznych wizyt cioci kloci i prywatnego łylsona i to trucie tyłka (a on był po kuracji przeciw hemoroidom i nie miał ochoty na żadne insekty w okolicy jego odbytu. no dobra, to był żart). w każdym razie zamknął się biedaczek i zaniedbywał, och, ciocia klocia skonstatowała to z boleścią w oczach, ale zawsze, kiedy przychodziła, jego nie było w domu. i - chociaż chciałby- wcale nie udawał, siedział w pracy. i generalnie zycie było złe. i znienawidził telefony komórkowe. jezu, przepraszam, milion ludzi nagle coś ode mnie chce. i jeszcze ta tybetańska księga umarłych!

obrzydziłas mnie tak zajebiście, że jezu chryste.
no i nie wiem w końcu co z nim, ale lotta przechadzała się dalej, starając się, znowu, setny raz w ciągu minuty, nie myśleć o oskarze. efekt jej starań zawsze był mniej więcej taki, że koniec końców po prostu nie myślała o niczym, przepuszczając przez swój strudzony umysł słowa 'nie myśl o nim, głupia suko' tak długo, aż w końcu ogłupiała się do reszty i zupełnie już przestawała kontaktować. chodziła ostatnio w stanie apatii, rodzina i cała wielka grupa zatroskanych nagle przyjacioł chciała ją posłać na masaż, sesję terapeutyczną, aromaterapię, maraton komedii romantycznych, randki w ciemno z jakimiś ponoć dobrymi partiami i takie tam, ale ona trzymała się twardo w swej depresji, nieugięta niczym chiński mur utwardzony japońskimi turystami. i w efekcie znowu przekonywała się, że nie ma sensu o nim myśleć idąc dalej, z miną niezbyt intelligente, a nawet pewnie i stupido, skoro pora przyszła na popisówkę języka włoskiego w moim wykonaniu.

jezu, sori, zaintrygował mnie spam na moim słit blogasku, ktoś się chce ze mną podzielić ostatnim miesiącem życia, no wiesz.
no, on wychodził pewnie, bo to taka godzina w sam raz dla pracoholika- do domku i jeb w kimonko, nie-musz-ewcale-o-niczym-myśleć, do-diabła-z-jedzeniem-czy-czymkolwiek i tak dalej. ale na pocieszenie ci powiem, że w tym terminalnym stanie agonalnym jeszcze się golił, bo ta jego poker fejs musi się jakoś prezentować. może cierpieć, ale musi mieć własne łóżeczko we własnym mieszkanku, bo inaczej to już nie będzie to samo cierpienie. młodego podstarzałego wertera. i nie to, żeby wszystko, gdziekolwiek by nie spojrzał, mu jej nie przypominało. i, boże, dobrze, ze się znał na prawie, bo popełniłby pewnie samobójstwo niepewny tego, jaki jest wiek prokuratorski niewinnych dziewic nieletnich, a tak to przynajmniej wiedział, że nie musi- z prawnego punktu widzenia- uważać siebie za pedofila. ale i tak czuł się jak produkt defekacji.
i wcale nie chciał patrzeć tam, gdzie popatrzył i wcale nie chciał zobaczyć tam lotty, a następnie stanąć w miejscu jak kretyn i zastanawiać się, czy to już zwidy, czy nie. wiesz, ja myślę, że on jest biedny i żyje już w matriksie.

tak, po prostu ten jego przyjaciel, nowy najlepszy kumpel, czemu napisałam kupmel???, doktora hałsa daje mu jakieś podejrzane tablety i ot, skończona sprawa, cytując łatacza garnków, dziubka ze snu nocy letniej. za to lotta jeszcze na niego nie patrzyła. jeszcze nie. jeszcze nie... już. uniosła głowę, rozglądając się za gretą, bo przynajmniej pozostały w jej skołatanym umysłku xd małym jakieś reszteczki odpowiedzialności, przynajmniej za tą poczciwą psinę, która nie zwiała od niej gdzie pieprz rośnie, czemu się lotta nie mogła nadziwić, bo jak można żyć w ogóle pod jednym dachem z tak podłą zdzirą i wredną, niegodną stąpania po planecie ziemia kupą, którą ona była i którą się również czuła. no ale, straciłam wątek, spojrzała na niego w końcu i zastygła też, w bezruchu, jak to czynią antylopy oko w oko z lampartem na wysuszonej słońcem sawannie.
ona czuła się zlamparcioną antylopą stojącą oko w oko ze swoim uosobionym w wymęczonym biznesmenie sądem ostatecznym.

ze swoją uosobioną apokalipsą chyba. nemezis kurwa. motywy biblijne roksują. ale nieważne.
myślę, że teraz następuje moment, w którym wszystkie opiłki żelaza tego świata, albo chociaż kontynentu, motywują swoje siły, rusza akcja "razem młodzi przyjaciele" pod patronem micka i wszystkie jak jeden mąż wbijają się i wtapiają w klatkę piersiową tego wymizerowanego oskarka, żeby uderzyć z precyzją hałsowego skalpela prosto w serce, DRAMATIC PIKCZYRS HIR. to porównanie o sawannie było sprytne i ładne.
boże, mógł być wykolejeńcem zyciowym i tak dalej, mógł wychudnąc również i wyglądać jak produkt defekacji, czyli kupa właśnie, ale wzrok miał w dalszym ciągu taki, jak za dobrych czasów gierka i komunistycznych czerwonych amerykańskich pomarańczy. i wyglądała jak sto nieszczęść (teraz opiłki żelaza z obu ameryk ruszają do boju). a wiesz, co było w tym wszystkim najgorsze? że nie miał pojęcia, co ma zrobić, przeżywał konflikt wewnętrzny i myślę, że to kiedyś opiszę i obwołają mnie następcą frojda.

a ja dowalę do tego parę zajebiście intelektualnych formułek i porównam jego biedny, wymizerowany organizm do rządu i zostanę następcą marksa, tylko w lepiej skrojonych ciuszkach bo armani będzie za mną biegał i błagał, żebym go promowała. no, wracając do tematu przewodniego, micek pozdro!, lotta stała tak chwilę, wpatrując się w niego, a potem, czego oczywiście żadna szanująca i siebie i swój żywot antylopa nigdy by nie zrobiła, ruszyła prosto do niego i chciała go chyba nawet objąć, czy coś, ale jednak jej instynkt samozachowawczy się nagle, niespodziewanie (równie niespodziewanie jak ten niespodziewany pocałunek adriena brodjego kiedy odbierał oskara, nomen omen, ahihah!) odezwał i w końcu zatrzymała się jakiś krok od niego, z wyciągniętą ku jego buźce wybladło chudłej dłonią.
- oskar. tak mi... - ups, uhm - przykro.

aż sobie zapuściłam na jutjubie to rozdanie. w sumie to on miał ochotę coś takiego zrobić, albo jak ci z nołtbuka, czy jakaś inna superpara kinematografii jo, ale ból egzystencjalny go przytłoczył i zapaliła się zielona lampka 'need an absynth'. pewnie na jego buźce pojawił się teraz taki filmowy, oskarowy wręcz wyraz bólu, cierpienia i udręczenia, ale prawdziwy, serio i to było w tym takie smutne. oskar cierpi, dajcie mi wikodynę.
- mi też - wychrypiał w końcu. i było mu przkro, a i owszem. przykro, ze są teraz w takiej ciemnej kupie, w jakiej są, bo są kretynami. no, to co, czesc w ogole miło cie widzieć, a tak właściwie, to ile ja jestem od ciebie starszy? i to takie smutne i melodramatyczne i oskar nienawidził tego właśnie za całą tą gównianą otoczkę melodramatu, no ale takie zycie. przepraszam, jestem nieskładna i niepozbierana, ale zrozum- tomek robi mi wykład o ektoplazmatycznych wyciekach na seansach spirytystycznych. czuł sie jak bohater 87489745878470870875387483834653784 odcinka mody na sukces, rydż forester 'ciągle-jeszcze-mogę'.