kfc

- Czemu? - usmiechnal sie jak na zlosc nadal wpatrujac sie w jej profil. Stwierdzil, ze ma zgrabny nos ale o tym wiedzial juz wczesniej. Nie interesowala go droga, bo znal ja na pamiec a i tak malo by dostrzegl w tym swietle

- pytasz się, jakbyś mnie nie znał- odparła, bo była niemalże pewna iż Wolf wie co ją onieśmiela. swoją drogą to dziwne, że była niby taka nieśmiała, a ta nieśmiałość zupełnie nie przeszkadzała jej w dogryzaniu ludziom. odwróciła głowę w jego kierunku, uśmiechając się łagodnie, po czym założyła kosmyk włosów za ucho.

Wolfgang zazwyzaj nie był tak sentymentalny ale ta chwila wydałą się dla niego magiczna. Patrzył w jej oczy ze szczerym, subtelnym uśmiechem i tak było dobrze. Położył częściowo swoją dłoń na jej dłoni. Nic więcej nie zrobił. Nie wiem czy to ze wzgledu na darle czy na to, ze sie zwyczajnie bal

uśmiechnęła się zerkając w dół na ich dłonie, które i tak ledwie dostrzegała. drugą dłonią pogładziła Wolfowy policzek, w który następnie delikatnie go pocałowała, zdając sobie sprawę iż taksówkarz wbił wzrok w lusterko przyglądając się im, z uśmiechem.

Przymknął powieki w momencie gdy jej wargi zetknely sie z jego policzkiem. Teraz zapewne i jego oczy blyszczaly. Mial mieszane uczucia. Gdy taksowkarz subtelnie zatrzymal taksowke wolf pochylil sie nad mad i pocalowal ja czule na pozegnanie. - To chyba twoj przystanek madison - wyszeptal

zerknęła za siebie, poznając okolicę swojego domu. nie miała najmniejszej ochoty wysiadać z taksówki, ale stwierdziła że tak będzie najlepiej.
- do zobaczenia, Wolf- dodała patrząc na jego usta, po czym otworzyła drzwi samochodu i wysiadła.

Gdy taksówka odjechała wolał nie oglądać się za siebie. Wiedział teraz na pewno, że nie zasługuje na nią. Wiedział, że musi to zaprzestać nim czyjeś serce zostanie złamane. Poprosił taksówkarza by przyspieszył.

branoc ;*

wychodziła z kfc z tortillą którą niezdrowo zamierzała zjeść na kolacje. co z tego ze już było późno?

siedział przy stoliku z udkami kurczaka i przyglądał im się badawczo, niepewny czy aby na pewno może je zjeść, bo mogą być zatrute, bo ktoś go tu nie lubił, albo coś, poza tym była późna godzina, ale to w sumie najmniej mu przeszkadzało. pewnie stwierdził, że są niedopieczone, tak więc siedział z policzkiem podpartym na dłoni i wpatrywał się w pudełko pełne udek kurczakowych i czekał na lauren.

lauren pewnie zaskoczyła go zasłaniając mu dłońmi oczy, pewnie trafił ów udkiem w swój prawy policzek! mruknęła tylko coś w rodzaju pieniądze, albo życie, po czym usiadła na przeciw niego.
- objadasz się o tej godzinie - uniosła brew spoglądając, czy nie ma przypadkiem gdzieś sałatki, która zastąpiła by jej kolację!

pewnie trafił, toteż zniesmaczony odłożył udko do pudełka i wytarł policzek serwetką, rzucając lauren groźne spojrzenie, po czym uśmiechnął się entuzastycznie. - cześć. - rzucił i nachylając się nad stolikiem, pocałował ją przelotnie w usta, po czym opadł na krzesło. - jednak chyba nie będę tego jadł. - zaoponował, marszcząc brwi i wbił wzrok w pudełko pełne kurczęcych udek. - one wyglądają podejrzanie. - wskazał palcem na owe, przygryzając dolną wargę.

wzięła serwetkę wycierając prawy kącik jego ust przy czym uśmiechnęła się przyjemnie spoglądając na ów pełny kubełek nietkniętych kurzych udek!
- jedyna podejrzana rzecz to, to, że są tak niesamowicie smaczne - podrapała się po skroni zerkając na nie, po czym zdecydowanie odsunęła je daleko od siebie.
- tęskniłeś ?

podparł policzek na dłoni i spojrzał na lauren z udawanym znudzeniem, po czym odsunął udka w bok i nachylił się nad stolikiem. miał ochotę spytać: " a co byś chciała usłyszeć?", ale uznał to za nietaktowne, toteż uśmiechając się seksownie, wymruczał, że bardzo, bo przecież nie widzieli się całe czterdzieściosiemgodzin ! i wcale nie było w tym sarkazmu.

wyciągnęła swą zgrabną stopę z buta trącając delikatnie i złośliwie też ;x jego łydkę, pewnie robiła to z premedytacją, że tak dłuugo zastanawiał się nad odbowiedzią.
- dokładnie to czterdzieści siedem godzin i pięćdziesiąt pięć minut - uśmiechnęła się do niego promiennie.

uśmiechnął się dziarsko i usadził się wygodniej na krześle, rozkładając nogi w literkę "v", ju noł. - dziękuję, że mnie poprawiłaś. - powiedział, uśmiechając się ujmujaco. - musiałem źle zerknąć na zegarek. - dodał z przekąsem, mrugając do lauren.

- przecież ty nawet nie masz zegarka, kochanie - oczywiście pewnie telefonu również z sobą nie zabrał, gdyż twierdził, że nie jest mu potrzebny, co też lauren sobie chwaliła, tylko gdy był z nią!
zakładając, że ten stolik nie należał do dużych to też dłoń lauren wylądowała na jego kolanie,
- wiesz, że znalazłam już mieszkanie - nie wiedziała , czy jego wcześniejsza propozycja to był żart ;c

marcus spojrzał na swoją rękę i pokiwał głową z aprobatą w stronę lauren. faktycznie, znowu zapomniał założyć swojego roleksa, po czym przeniósł wzrok na lauren, bo trochę go zszokowała tymi słowami. widocznie owa propozycja była na poważnie. zrobiło mu się trochę przykro, ale nie pokazał tego, uśmiechając się subtelnie. - gdzie, za ile, - blablabla, zaczął zadawac milion pytań, całkiem entuzjastycznie i zaintersowaniem.

teraz ona widocznie się zaniepokoiła, zerkając na niego w milczeniu, pewnie zrozumiała jedno pytanie na cały milion. - zastanawiałam się nad twoją propozycją - przerywając mu w połowie jakiegoś osiemsetnego pytania. pogładziła jego policzek spoglądając na niego wyczekująco ...

- ale ją odrzuciłaś. - powiedział, tym razem nie ukrywając urażenia i uśmiechnął się blado, grzebiąc w udkach z kurczaka i pewnie w tym momencie był nawet skłodnny jednego skonsumować, ale się powstrzymał i wytarł dłoń w serwetkę.

- nie - pewnie usiadła mu na kolanach, a była lekka jak piórko, czy też motylek, więc nawet tego nie odczuł, musnęła wargami jego szyję po czym patrzyła już na niego całkiem poważnie.
- chciałabym z tobą mieszkać, tylko nie wiem czy ty też jesteś pewien, że nie będzie ci przeszkadzało, że zajmuję łazienkę na dłużej niż piętnaście minut, czasami - rozbawiona zerkała na niego, bo atmosfera stała się dosyć poważna!

miał ochotę wykrzyczeć z pasją, to co myślał, bo podirytował go fakt, że przecież zaproponował jej mieszkanie ze sobą, a kiedy mówił poważnie, to nie rzucał słów na wiatr i lauren o tym powinna wiedzieć, jak i o tym, że wtedy mówił, naprawdę poważnie, a chyba nie myślała tak, co doszło w tym momencie do marcusa i poczuł się niesfwojo. spojrzał na lauren, uśmiechając się nieznacznie i wciągnął ze świstem powietrze. - pierwsze dwa dni, myślę, że nie. - powiedział całkiem subtelnie i nawet przyjaźnie się roześmiał. - lauren, chcę z tobą mieszkać. - dodał, po czym stwierdził, że zabrzmiało to jak oświadczyny, toteż uśmiechnął się niepewnie, spoglądając na nią potulnym wzrokiem.

pewnie gdyby była markusem, a niestety to raczej nie możliwe, bo w najbliższym czasie nie miała zamiaru zmienić płci, ani też imienia, tak więc, gdyby kiedykolwiek miałaby stanąć w takiej sytuacji, pewnie poczułaby się dokładnie tak samo, więc surowo skarciła się w myślach, spoglądając na niego pewnie przepraszająco.
- markus - przygryzła od środka swe policzka patrząc na niego, a potem spuszczając wzrok na koniuszki swoich palców - no więc, chyba jedyne co mogę powiedzieć, to , to, że też tego chcę, tak? - wcale nie miało to zabrzmieć jak pytanie i raczej też nie zabrzmiało, ale za to pocałowała go bardzo żarliwie, oraz była wyjątkowo uradowana.

wzruszył ramionami, przecież nie chciał jej do niczego zmuszać, a teraz poczuł się, jakby własnie wymusił na niej te słowa. - nie wiem, co powinnaś powiedzieć, bo nie gramy w żadnym tandetnym romansidle. - powiedział dość oschle, poprawiając ją na swoich kolanach, po czym oparł się o jakiś parapet, całkiem możliwe, i wyjrzął przez okno, a że było już ciemno i nie zobaczył nic, poza jasnym światłem latarni, spojrzał bez żadnego wyrazu na lauren. może to i było trochę nieczułe z jego strony, ale robił w dobrej wierzę, bo naprawdę nie chciał jej do niczego zmuszać.

wstała dosyć gwałtownie siadając na przeciw niego, oparła się łokciami na stoliku, co może było niekulturalne, ale nie wiele ją to obchodziło.
- czy uważasz, że ja gram? - śmieszy mnie to pytanie tak bajdełej, ale ona zmarszczyła brwi przybierając poważny wyraz twarzy - miałam nadzieje, że zdajesz sobie sprawę, że bardzo chciałam z tobą zamieszkać - ugryzła się w język, bo nie chciała stwierdzić, że to on teraz wszystko psuje, a dookoła mnie lata jakiś owad przypominający komara ;c

- chciałam? - spytał, unosząc w górę brwi i nachylił się nad stolikiem, opierając łokcie o blat i spojrzał trochę przenikliwie na lauren. dobrze wiedział, że w tamtym momencie wszystko spieprzył. no może nie wszystko, ale dużo, ale po prostu on to tak odebrał. nic nie poradzimy na to, że jest mężczyzną.