sypialnia madison

darla chciała coś powiedzieć, bo przecież ta cała dyskusja spowodowana była przez nią, z czego raczej nie była dumna. - hm, - zaczęła, próbując ułozyć sobie całkiem składniowe zdanie w głowie. - przepraszam, to wszystko przeze mnie i jakieś moje wymysły. - powiedziała cicho, spoglądając to na mad, to na wolfa. chciała dodać, czy też czasem nie moga o tym zapomnieć, ale czuła się jak mała, kapryśna dziewczynka, wiec westchnęła tylko, ponownie spuszczając wzrok. usłyszawszy słowa madison, zacięła i miała ochotę wyjść, bo bynajmniej dyskusja przestała już jej dotyczyć, a przynajmniej tak jej się wydawało.

Spojrzał na darle. Wcale nie uśmiechało mu się to, że teraz jest u niej spalony na całej linii.
- Innej... zdobyczy?! Przecież oboje wiedzieliśmy na czym stoimy. Na przyjaźni! Sama to po wszystkim potwierdziłaś. Powiedziałaś, że wszystko jest okej. Dałaś mi do zrozumienia, że to nic nie zmieni... - zająknął się przypominając sobie wypraę do kfc - Nie powiedziala, ze to Ci nie odpowiada. - spojrzal nadarle. Przepraszal ja juz samy spojrzeniem. Przepraszal, ze musialabyc tego swiadkiem. Nie chcial zeby byla tego swiadkiem i powiedzial jej, ze nie ma za co przepraszac, ze to jego wina i to on powinien jasniej sie wyrazac. Co w jego przypadku i tak nie bylo mozliwe. czul sie przytloczony ta sytuacja

- nic nie zmieni...- wymamrotała. po wczorajszym wieczorze pomyślała, błędnie jak widać, że może nie jest jednak Wolfowi tak całkiem obojętna. chyba jednak myślała zbyt wiele. nie miała siły nic już powiedzieć, mimo że chciała wykrzyczeć te wszystkie myśli kłębiące się w jej głowie. darla nie była tu niczemu winna, niczemu.

czuła się teraz jak ofiara losu, która rozpętała huragan i nie może teraz mu zaradzić. z zakłopotaniem, założyła pasmo włosów za ucho, lekko drżącymi dłońmi. chciała stamtąd wyjść, jak najszybciej znaleźć się na świeżym powietrzu, ale była tak sparaliżowana, że mogła wpatrywać się tylko tępo w okno, przypominając sobie wyraz twarzy wolfganga, of course ten przepraszający.

Być może Wolf pożąłuje kiedyś tych słów, które powiedział dziś mad. Odszedł kilka kroków w tył. Mimo, że chciał powiedzieć darli, że czuje to samo nie mógł tego teraz zrobić. Nie przy Madison, która najwyraźniej czuła do niego coś więcej. Może on do iej też. Móże czuł do niej coś więcej zanim pojawiła się Darla. Tak było na pewno. Darla na pewnoe teraz też nie chciałaby usłyszeć tego, że też się w niej zakochał. Wyszedł od tak z pokoju z mieszkania. Poszedł się przejść. Tam gdzie go nogi poniosą.

darla nie wiedziała, co ma zrobić, spojrzała przepraszająco i pełną dezorientacją na madison, po czym wzięła torebkę, która leżała na łóżku i wyszła bezszelestnie z pokoju. rozejrzała się po mieszkaniu, tłum całkiem się rozszedł, wyszła więc z mieszkania równie cicho, jak z pokoju i wezwawszy taksówkę, pojechała do domu.

stała jeszcze chwilę, jakby zupełnie nie dochodziło do niej to co się stało. nawet nie spostrzegła kiedy darla opuściła mieszkanie. zamknęła się w pokoju i usiadła na parapecie otworzonego okna, gdyż troche powietrza dobrze jej zrobi.