karlajn

przyszedł do panny karlajn, tak w odwiedziny. więc zapukał kilka razy i czekał aż mu łaskawie otworzy, tudzież jeszcze może mu zatrzasnąc drzwi przed nosem, na to też był przygotowany! ale czekał.

Miał szczęście, że była akurat w domu, bo rzadko sie zdarza, żeby spędzała sobotnie wieczory w swoim apartamencie. Dzisiaj jednak była w domu, nie wiem dlaczego, pewnie jakaś impreza nie wypaliła, na szczęście londona. Nie spodziewała sie nikogo, toteż leniwie ruszyła w kierunku drzwi, które po chwili otworzyła. - co ty tu robisz? - powitała go niezbyt uprzejmie, obciągając tiszert, siegający do połowy uda.

- no hej koleżanko. przyszedłem do ciebie z ważną wiadomością, mogę wejsc? - zapytał się jej i poprawił swoją kurteczkę, która musiała byc nienagannie ułożona na jego idealnym, no dobra, prawie idealnym chudziutkim ciele. spojrzał się na nią i po prostu sobie potem wszedł, całując ją w czoło, potem trochę pociągnął ją za włosy, jak to czynił mając lat jakieś 7 czy mniej nawet. uśmiechnął się do niej całkiem seksownie. - pamiętasz co ci mówiłem o ślubie? - zapytał się jej, zdejmując buty.

chciała zauważyć, ze wcale nie zaprosiła go do środka, ale było już za późno. - okej, streszczaj się, bo mam dużo zajęć - mruknęła tylko, zamykając drzwi i idąc w kierunku salonu. kłamczuch z niej. żałowała, że nie miała na sobie, czegoś bardziej szykownego od t-shirtu i szortów, no ale skąd mogła wiedzieć, że london wpadnie z wizytą. był ostatnią osobą, po której by się tego spodziewała. - przestań gadać o tym ślubie już. to mało zabawne.

- masz zaproszenie. tatuś mi dzisiaj pokazał, wysyła to wszystkim znajomym - powiedział i położył jej zaproszenie na komodzie i sam poszedł sobie do kuchni. zrobił sobie jakiejś herbaty, cóż, panoszył się, zawsze przecież tak robił. był jednym wielkim szczęsliwym dzieckiem, które sobie nic nie robiło z życia, był zadowolony i w ogóle cały dobry. uśmiechał się do siebie i nucił jakieś piosenki. miał nawet dla niej pierścionek, ale nie zamierzał się przecież oświadczac, serio... bo po co xd

- oszalałeś, smith - mruknęła, oglądając zaproszenie. po chwili usiadła, bo po prostu musiała usiąść, z wrażenia. Dnia tego i tego odbędzie się ślub Londona i Caroline! wolne żarty. - nie wierzę - mruknęła do siebie, zastanawiając sie, co to do cholery ma znaczyć. - kto to rozsyła i skad to masz? - zapytała, całkowicie rozdrażniona, czemu się wcale nie dziwimy.

- mam to z drukarni twojego ojca, nasi tatusiowie to rozsyłają po naszych rodzinach i znajomych, wszystkich czy to z twojej strony czy z mojej. wiesz, takie fajne przedsięwzięcie. takie szoł. oni myślą że my jesteśmy zakochani i takie tam. mam nawet dzisiaj dla ciebie pierścionek, chcesz zobaczyc? - zapytał się jej i wyjął z kieszeni mały błyszczący bardzo drogi pierścionek. wcisnął go jej do ręki. - pobieramy się, skarbie - pocałował ją w czoło.

odsunęła się od niego natychmiast, patrząc na niego z pogardą. - nie wyjdę za ciebie nigdy w życiu. poza tym nie można rozsyłaś takich rzeczy bez zgody samych zainteresowanych! - zezłościła się i wstała, zeby poszukać swój telefon. na szczęście leżał gdzieś na stoliku, toteż już po chwili miała go w rękach. - dzwonię do tatusia. to musi być jakieś cholerne nieporozumienie - stwierdziła, wybierając numer.

- ojej, biedna karolajn. co ty teraz zrobisz. wybrali ci już sukienkę, buty, zaproszenia rozsyłane, wszystko gotowe, nawet wiem gdzie będziemy mieć ten cały niby ślub - zaśmiał się tylko i oblizał swoje usta. napił się swojej herbaty, smakowała mu, była jakaś taka miętowa, czyli go dobrze uspokajała. spojrzał się dookoła, chciał zobaczyc jak mieszka jego niby przyszła żona, za którą nawet grosza by nie dał. nie to, że mu się nie podobała, jako kobieta przecież była śliczna, ale wiesz, on jej nienawidził. cóż.

- zamknij się - uciszyła go, czekając na rozmowę z ojcem. kiedy już się połączyła, zasypała go mnóstwem pytań, typu: kiedy zamierzali jej o tym wszystkim powiedzieć, dlaczego jej to robią, czy zdają sobie sprawę, że jest jeszcze młoda i całe życie przed nią. potem jeszcze pod wpływem negatywnych emocji, powiedziała, że nie ma zamiaru wychodzić za kogoś z takim nazwiskiem , ze nie zna bardziej bezczelnej osoby od londona, który jest zwykłym idiotą. pomińmy fakt, ze tatuś odparł jej słynnym polskim powiedzeniem: kto się czubi ten się lubi. wykrzyczała jeszcze, że ich znienawidzi i, ze nie wyjdzie za londona, po czym jeszcze bardziej wściekła niz przedtem rozłączyła się. - cholera - mruknęła i podeszła do barku, bo musiała się napić!

- no no no, widzę że moja przyszła żona się zdenerwowała. pamiętaj, mi możesz wszystko powiedziec, przecież wiesz doskonale że bardzo jak cholera cię kocham! - zironizował to wszystko i spojrzał się na nią. - nie bój się, przecież nie zamierzamy się pobierac. powiemy tatusiom że się nienawidzimy i po sprawie, zapomnimy my i oni, będziemy szczęśliwi osobno i uchlamy się z tego powodu, zobaczysz - powiedział i wzruszył ramionami i tylko napił się znowu herbaty. przecież nie zamierzał wziąc z nią ślubu, co to to nie, ona przecież nie była taka fajna, nie lubił jej nawet. nawet by jej nie pocałował xd

nie? a to ciekawe xd
- skoro będzie po sprawie i mamy się nie przejmować, nie rozumiem, skąd ta wizyta. mam tylko nadzieję, ze potrafisz odpowiednio wpłynąć na swojego staruszka - wzruszyła ramionami, wyciągając z barku butelkę walkera, niebieskiego, bo w koncu ją stać :d po chwili siadła na kanapie, uprzednio podwijając nóżkę pod tyłek. - a nawet jeśli nie zmeinią zdania, to i tak za ciebie nie wyjdę. proste - dodała tylko, odkręcając butelkę.

na razie nie xd
- będziesz musiała, jeżeli nie zmienią zdania, nie chcesz chyba skompromitowac się przed całą swoją rodziną i znajomymi z roku, co? co by to dla mnie było, przecież straciłbym swoje dobre imię, wszystko, reputację, bo ty, hm, no ty chyba też. a przyszedłem po to, żeby ci pokazac właśnie te zaproszenia i wcisnąc ci ten cały pierścionek, ojciec kazał mi ci przekazac że jesteś najpiękniejszą kobietą pod słońcem i takie tam, znasz ciąg dalszy o ile mi wiadomo - wzruszył ramionami.

- a więc, jeśli bedzie trzeba mam udawać dobrą żonę? - zapytała, zagryzając dolną wargę, całkiem seksownie zresztą. jakoś nie potrafiła sobie tego wyobrazić, to było wręcz śmieszne. przecież london budził w niej wstręt, ta jego arogancja i pewność siebie, pewnie był pewnien że może mieć każdą. na szczęście ona nie ulegała jego urokowi! przynajmniej do czasu.

- hm, a ja przykładnego męża. a po miesiącu czy po tygodniu się rozwiedziemy, tak? pasuje ci? bo inaczej wiesz, oboje ani reputacji ani niczego. wszyscy znajomi raczej by od nas się poodwracali, jeżeli byśmy ich pozawodzili, byłoby źle - powiedział i napił się herbaty. - więc co wybierasz, brak zrujnowanej reputacji, czy udawanie i polepszenie reputacji i uznania wśród znajomych naszych rodziców i cichy rozwód w krótkim czasie? - zapytał się w ogóle pewnie nie myśląc o tym wszystkim na poważnie.

- nie sądzę, żeby nasze rodziny zgodziły się na rozwód - powiedziała, odkładając butelkę na stolik. - ale zawsze można jakoś dojść do porozumienia, przecież obrączka tak naprawdę nie musi nic znaczyć - dodała, patrząc na niego. - w sumie nikt nie powiedział, ze muszę przyjąć twoje beznadziejne nazwisko, ani też, że muszę być ci wierna - stwierdziła, muskając palcem wskazującym jego policzek, a później szyję.

uśmiechnął się do siebie i pocałował ją prosto w usta. - mhm, może i masz rację. w końcu nie musimy być sobie wierni, przynajmniej nie zamierzam ja o tym pamiętać. - wzruszył ramionami i spojrzał się odruchowo na zegarek. poprawił swój kołnierzyk i tylko oblizał usta z herbaty, smakował takk fajnie miętą, lubił takie smakowe herbatki, ale nie na śniadania, mógł je pić popołudniami, si. ale nie rano. więc na razie czekał na jej reakcję.

- hej, odnoszę wrażenie, że zaczyna ci się to podobać - powiedziała, niespecjalnie zaskoczona jego reakcją, znaczy tym pocałunkiem, postanowiła sobie poigrać trochę z londonem, bo czemuż by nie. - świetnie, ze sie zgadzamy. przynajmniej w pewnych kwestiach - dodała jeszcze, poprawiając tiszert.

- wiesz raczej to jest taka wielka swoista zabaw, która mnie bardzo kręci. wiesz, udawanie małżeństwa jest taaakie zabawne. - zaśmiał się tylko i spojrzał się na nią. - też się cieszę że się zgadzamy, w końcu przecież jesteśmy narzeczeństwem. ej, właśnie, kochanie moje najsłodsze, może założysz swój prześliczny i jakże drogi pierścioneczek, przecież nie zawiedziesz swojego przyszłego męża, nie uważasz? - zapytał się ironicznie.

- mnie to absolutnie nie bawi. i możesz wypchać się z tym pierścionkiem - powiedziała, znowu wróciła złośliwa caroline, no bo przecież w dalszym ciągu nie miała zamiaru za niego wychodzić, tak tylko mówiła ciekawa jego reakcji. opadła z powrotem na kanapę i przyciągnęła do siebie, nie nie londona, a butelkę walkera. co z tego, ze w południe nie wypada pić, ona musiała, toteż bez krępowania upiła trochę prosto z butelki.

- no dobrze dobrze, przecież i tak to tylko całe przedstawienie nic więcej - powiedział i uśmiechnął się ironicznie. - no dobrze, caroline, więc może w przyszłości chociaż będziesz chciała przymierzyć swoją sukienkę? nie pójdziesz przecież w dżinsach na ślub. boże, gadam jakby mi na tym zależało. a z resztą, możesz założyć dżinsy - wzruszył ramionami. - przecież i tak w końcu się rozwiedziemy, luz - powiedział i wstał sobie po jakiś alkohol, dla rozluźnienia. a poza tym to nie panikował, to dla niego codzienność.

- nie będzie żadnego ślubu do cholery! - teraz to już sie naprawdę wkurzyła, bo przecież chociaż raz london powinien być po jej stronie, dla swojego dobra, nie tylko dla dobra karlajn. - opanuj się i pomóż mi wymyślić jak wyperswadować ten pomysł naszym rodzicom - dodała, już nieco przyjemniej. w końcu trzeba czasami się trochę poświęcić dla dobra interesu.

- spokojnie, jak już mówiłem, powiem tatusiowi że na przykład masz innego, czy coś, albo że ja mam już narzeczoną, coś się wymyśli. jezu, czemu tak panikujesz, przecież nic się nie dzieje, to tylko jakiś pieprzony ślub, nic wielkiego - wzruszył ramionami i spojrzał się na nią i nalał sobie wódki na rozgrzanie. - przecież chyba nie chcemy ani zepsuć sobie reputacji ani nie chcemy też zepsuć reputacji naszym ojcom, tak? - zapytał się jej retorycznie. pewnie że teraz muszą znaleźć sposób, nie chciał jakoś mieć żony w wieku 19 lat.

- to nie jest tylko jakiś pieprzony ślub. to ślub z tobą, cholera. jestes ostatnią osobą, za którą zgodziłabym się wyjść za mąż, a poza tym jestem stanowczo za młoda - powiedziała, przeczesując palcami pasmo dlugich włosów - i nie obchodzi mnie reputacja naszych ojców, sami się o to proszą. nie wierzę, że mój tatuś może być tak głupi. to prawda, nigdy nie okazywaliśmy przy nich naszej niechęci do siebie, no ale fakt, że przy rodzicach jesteśmy dla siebie neutralni nie upoważnia nikogo do podejmowania za nas decyzji o ślubie. nawet jeśli to miałoby połączyć nasze rodziny. bo chyba tylko o to w tym wszystkim chodzi - tak jej się przynajmniej wydawało, nie znalazła innego racjonalnego argumentu, mogącego wytłumaczyć zachowanie ich rodzin. napiła sie znowu, po czym oblizała wargi, które miały teraz fajny smak alkoholu.