Kongens Have

objął ją ramieniem i przyciągnął do siebie, całując w czubek głowy. - tęskniłem za naszymi rozmowami i chociaż wiem, że nie będzie, jak kiedyś, możemy przestać być dla siebie tacy oziębli? - spytał, spoglądając przed siebie, bo trudno było mu wypowiedzieć te słowa, z racji, iż bella naprawdę dużo dla niego znaczyła, po czym przeniósł wzrok na nią, uśmiechając się blado.

- nie jesteśmy dla siebie oziębli - powiedziała, chociaż wiedziała, że jest odwrotnie. więc w sumie nie wiem czemu to powiedziała, ale mniejsza. oparła mu głowę na ramieniu. czuła się z tym wszystkim jakoś tak dziwnie, właściwie sama nie wiedziała dlaczego. pewnie powinna cieszyć się szczęściem jonathana, bo to jej przyjaciel. i swoim szczęściem też. ale nie umiała.

nie powiedział nic na jej słowa, bo wiedział, że ona wie, i że razem wiedzą, iż zaprzeczyła dla zasady, a wcale tak nie czuła i oby dwoje o tym wiedzieli. xd potarł dłonią jej ramię, po czym uśmiechnął się do niej łagodnie, nie robiąc już więcej żadnego czułego gestu w jej stronę, dla dobra ich obojga, poza owym objęciem i miłymi, przyjaznymi uśmiechami.

no dobra, w sumie mam ochotę zrobić coś dramopodobnego. kocham moje słowotwórstwo. dlatego też bella pocałowała jonathana, pewnie jest zua i w ogóle. ale właściwie krótko, można by stwierdzić nawet, że po przyjacielsku. o ile da się całować po przyjacielsku. w każdym razie po chwili odsunęła się od niego, zmieszana.
- przepraszam - powiedziała tylko, całkiem cicho.

pewnie się mega zmieszał, bo dzisiaj mi chodzi po głowie słowo: "mega". xd i odsunął się od niej również, otwierając szeroko usta, które pospiesznie zamknął, kiedy tylko sobie uświadomił, że są otwarte, czyli za jakąś chwilę, aczkolwiek spoglądał na nią zdezorientowanymi i wielkimi jak spodki talerza oczyma, a słowa ugrzęzły mu na uchylonych wargach, po czym odchrząknął i drapiąc się niezgrabnie, po policzku, kiwnął głową na znak, że rozumie, chociaż wcale nie pojmował i kiedy siedzieli chwilę w ciszy, niekontrolowanie wybuchnął z pytaniem. - dlaczego, isabella?

- przepraszam - powtórzyła tylko, próbując się nie rozpłakać jak jakieś małe, rozpieszczone dziecko. nie wiem czemu płacz mi się kojarzy z rozpieszczonymi dziećmi. xd tak naprawdę nie wiedziała dlaczego to zrobiła i dlatego mu nie odpowiedziała. miała tylko nadzieję, że teraz znowu jonathan nie zerwie z nią kontaktów. czuła się jak ostatnia idiotka, no cóż. - po prostu o tym zapomnij - wzruszyła ramionami. powiedziała, jakby to była najprostsza rzecz pod słońcem, bo pewnie miała wrażenie, że dla niego to nie będzie trudne.

spojrzał na nią nadal zdezorientowany, zastanawiając się, jak może to, tak po prostu puścić obojętnie w niepamięć, ale stwierdził, że on inaczej zachować się nie może, bo nie chcę kolejny raz tracić z nią kontaktu. - jeśli tego chcesz, dobrze. - powiedział, obojętnie z subtelnym uśmiechem, po czym spojrzał w niebo, uśmiechając się łagodnie.

- jak to "jeśli chcę"? - zapytała, patrząc na niego ze zdziwieniem. - myślałam, że raczej ty chcesz - przyglądała mu się, czekając na jego odpowiedź. myślała, że to oczywiste, że on chciałby o tym zapomnieć, skoro spodziewa się z elyse dziecka, które na pewno kocha i elyse też, przynajmniej wydawało jej się to dość logiczne.

nie spuścił zadartej w górę głowy, ani nie spojrzał na nią, choćby kątem oka. - po prostu, bo ja raczej zaczął bym to roztrząsać, a nie chcę kolejny raz tracić twojej przyjaźni, isabello. - powiedział oschle i obojętnie, po czym spuścił głowę i spojrzał przed siebie, bez żadnego wyrazu na twarzy. - rozumiesz mnie? - spytał, odwracając głowę w jej stronę z bladym uśmiechem. czuł, że go nie rozumie, ale nie mógł już dłużej nie patrzeć jej w twarz.

- nie rozumiem - westchnęła. - ale nieważne. w końcu jesteś z elyse, jesteście szczęśliwi i nie mam zamiaru w żaden sposób tego psuć - wzruszyła ramionami, też unikając jego wzroku. myślała też o tym, że zachowała się strasznie nie fair w stosunku do tja. :c

chciał powiedzieć, że właśnie wszystko robi ku temu, żeby to popsuć, ale ugryzł się w język dość boleśnie. - dzięki. - wymruczał, ledwo dosłyszalnie i ponownie spojrzał w niebo. - a jaki jest tj? - spytał, jakby od niechcenia. pewnie bella i tak nie chciała o tym mówić, ale on za wszelką cenę, chciał, żeby jeszcze chwilę z nim posiedziała, więc chwytał się każdego tematu, który nie wiązał się z przeszłością i nimi.

- przestań, jonathan. przecież i tak wiem, że cię to nie interesuje - chyba faktycznie nie chciała o tym rozmawiać. najchętniej zapadłaby się teraz pod ziemię, albo wróciła do domu. ale było ciemno i nieprzyjemnie, więc pewnie się bała, bo do domu miała trochę daleko. czuła się potwornie z tym, że ani trochę nie żałowała tego, że pocałowała jonathana. ale mu o tym nie powiedziała i nie powie, prawda.

westchnął, odrywając wzrok od jasno błyszczących gwiazd i spojrzał przed siebie. - zapomniałem, że zbyt dobrze mnie znasz. - powiedział z jakąś nutką sarkazmu i żalu do samego siebie, nie wiem dlaczego, bo jeszcze mi nie powiedział ! ;c odwrócił gwałtownie głowę w stronę belli i uśmiechnął się ironicznie, po czym zeskoczył z murku, o który później oparł łokcie. - to bez sensu. - wymruczał, spoglądając na jasno świecące lampy w oddali, których światła w ogóle do nich nie docierały.

- wiem - dla niej też to było bez sensu, ale nie bardzo wiedziała co powinna z tym zrobić. nie chciała znów stracić z nim kontaktu. westchnęła więc tylko. - ale przecież nie da się nic innego z tym zrobić, prawda? - zapytała, jakby chciała się upewnić, czy coś takiego. - znaczy, hm... teraz już pewnie zawsze tak będzie - przygryzła wargi.

spojrzał na nią, unosząc w górę lewą brew. - co masz na myśli? - spytał trochę chyba retorycznie, bo za chwilę dodał, że on ma zamiar zachowywać się normalnie i jak wcześniej ustalili, puścić ów incydent w niepamięć, bo jak inaczej mogliby się zachować i nazwać owy pocałunek. wzruszył ramionami, uśmiechając się subtelnie, po czym ponownie spojrzał przed siebie, a jego serce ścisnęło się w bezsilności i bólu.

- nic - zacisnęła wargi. - nic, po prostu naprawdę trzeba o tym zapomnieć, to wszystko - wzruszyła ramionami. wciągnęła nogi na murek i objęła je ramionami. było jej zimno, pewnie to dlatego, oparła czoło o kolano, z jednej strony mając nadzieję, że jonathan pójdzie, a z drugiej, że zostanie i nie zostawi jej samej w tym strasznym parku, czy co to tam jest!

- może odprowadzę cię do domu? - spytał, odwracając głowę w jej stronę i spojrzał na nią, uśmiechając się delikatnie. jak dla niego, to, to było jedynym rozsądnym rozwiązaniem. pewnie zapewni ją, kiedy już ją odprowadzi, że zadzwoni i zapewne zrobi to, ale kto wie, kiedy.; c

miała przed oczami pewnie jakiś obrazek, że elyse czeka na niego w domu z kolacją i zastanawia się, czemu jeszcze go nie ma. dlatego też pokręciła przecząco głową.
- nie, pewnie nie masz czasu. poradzę sobie - powiedziała, rozglądając się wokół. sceneria skojarzyła jej się z jakimś thrillerem albo horrorem.

- chodź, odprowadzę cię. - powiedział stanowczo, po czym odwrócił się do niej przodem i wyciągnął rękę w stronę belli, żeby pomóc zejść jej z murku. uśmiechał się przyjacielsko, a owy uśmiech wcale nie był wymuszony i sztuczny.

popatrzyła na niego niepewnie. w zasadzie nie wiedziała, czy to dobry pomysł i takie inne. zeszła jakoś z murku, ale nie wzięła go za rękę. objęła się ramionami, było jej trochę zimno.
- jak chcesz - wzruszyła ramionami. i pewnie ją odprowadził, jak chcesz jeszcze grać to zacznij u belli, a jak nie to the end. xd

więc the end. ;x

no dobrze, heather pewnie lubiła ten park, czy co to tam jest, więc sobie przyszła na poranny spacer. właściwie nie był to ranek, ale dopiero co wstała, więc w jej mniemaniu był. ogólnie była całkiem wyspana, więc zadowolona też.

jamie pewnie szedł rozglądając się na boki i szukając ciekawych obiektów w owym parku. w dłoni dzierżył kubek kawy i coś cicho śpiewał, pewnie placebo bo ich słucham właśnie. zastanawiał się gdzie podziewa się heather, nie wiem czy byli umówieni, sama zdecyduj.

placebo <0984028 chyba też posłucham aż ;d
okej, więc może byli umówieni w takim razie. podeszła i zasłoniła mu oczy.
- zgadnij kto to? - zaśmiała się. w sumie to postanowiła sobie, że chyba muszą przeprowadzić poważną rozmowę, konkretniej na temat tego, co heather ostatnio przeczytała na plotkarze.

był trochę zbity z tropu, ale w końcu przypomniał sobie o spotkaniu z heather i uśmiechnął się pod nosem. -heather, kochanie, twój głos poznam wszędzie-zaśmiał się, obrócił i pocałował h. w usta. dawno się z nią nie widział, więc ciągle się pewnie będzie uśmiechać, jak to on. ;d