Glace Cherry Cupcakes

- przepraszam. ale ty też mógłbyś się od czasu do czasu odezwać. siedziałam sama w pustym domu nie mając się do kogo odezwać, a z kotem przecież nie będę rozmawiac, bo prędzej czy później trafię na oddział zamknięty- wzruszyła ramionami, bo naprawdę brakowało jej julienowego towarzystwa. zerknęła na ciastka, gdyż wszystkie wyglądały bardzo smakowicie, co nie zmienia faktu, że julek przesadził z ich ilością, ale to też pewnie było efektem tego skręta, na którego mad postanowiła nie zwracać zbytnio uwagi. - byłam zajęta wyborem studiów- dodała ściągając z ciastka skórkę pomarańcza, bo nigdy jej nie lubiła.

- historię sztuki, ale chyba jednak zrezygnuję. czasami mam wrażenie, że do niczego sie nie nadaję- odparła z dość niewyraźnym wyrazem twarzy po czym podrapała się po policzku dziękując oczywiście za pozdrowienia. nie chciała robić mu żadnych wyrzutów, że nie przysłał jej pocztówki, bo pewnie miał tysiące innych spraw na głowie, a raczej dziewczyn, więc to normalne, że zapomniał.

- w sumie nawet o tym nie pomyślałam...- zastanowiła się opierając brodę na dłoni, mimo iż rodzice zawsze powtarzali jej, aby nie opierała łokci na stole. - w takim razie teraz chyba ja powinnam zapytać o twoje studia?- odparła uśmiechając się uroczo kącikowo i czekając na jego odpowiedź, choć chyba się jej domyślała.

- wiesz, julien! mógłbyś naprawdę znaleźć coś ciekawego gdybyś wykazał się odrobiną ochoty- odparła przyglądając się mu uważnie. w sumie to nawet wierzyła w juliena i te jego powstawanie studiów, ale to chyba tylko dlatego, że patrzyła na to wszystko przez pryzmat ich przyjaźni.

zaśmiała się, puszczając mimo uszu to co przed chwilą powiedział na temat narzeczonej z pms.
- wiem, wiem. ale to wszystko przez to, że mi naprawdę zależy na studiach- odparła dopijając kawę i porywając jeszcze jedno lukrowane ciasteczko. - chociaż też mam dość nauki. napiszę do ciebie i gdzieś razem wyskoczymy- odparła pstrykając go w nos i zachęcająco na niego spoglądając. nachyliła się nad stolikiem całując go w kącik ust, po czym powiedziała, że musi już iść, bo mnie wzywa nauka właśnie ;c tak więc poszła.

przyszli tutaj, bo madison stwierdziła, że jonathanowi na pewno dobrze zrobi lukrowane ciasteczko. usiedli przy stoliku z dala od okna. to pewnie dlatego, żeby jonathan nie musiał patrzyć na deszcz! xd

jakaż ona dobroduszna, to się jej chwali. ; d
padł na krzesło na przeciwko niej i unosząc w górę dwa paluszki, swe zgrabne i zadbane, bo jako matematyk, tak dziwnie mi się wydaje, że ma lowe dlonie, nie wiem czemu, ale oke. ; d przywołując kelnera, poczekał, aż madison coś zamówi, po czym on poprosił o expresso. oparł łokcie o blat stolika i uśmiechnął się do madison. - a poza tym, co u ciebie? - spytał, bo może coś się zmieniło od zeszłego tygodnia, kiedy to się widzieli.

///zw.

oke.
- wszystko po staremu. serio- westchnęła jakby nawet trochę zmartwiona tym, że nic, kompletnie nic się u niej nie dzieje. może była to jakaś oznaka starzenia się xd - chociaż... to że mój ojciec przesiaduje dniami i nocami w pracy się wyjaśniło. ma kochankę. a podróż mojej matki to zwykła ucieczka od problemów- powiedziała z udawaną obojętnością, w oczekiwaniu na swoją herbatę z cytryną.

chciał przyjaźnie uścisnąć jej dłoń, która leżała na stoliku, ale przeszkodził mu w tym trochę czułym geście kelner, który przyszedł z herbatą madison i jego kawą. westchnął cicho, po czym zamoczył usta w kawie, która stanęła przed nim, uprzednio uśmiechając się nieznacznie w stronę kelnera w geście, czegoś na kształt podziękowania za przyniesienie owego zamowienia. - jakoś to będzie. - wymruczał, nie wiedząc, co powiedzieć, kiedy odstawiał filiżankę na spodek i usmiechnął się przyjaźnie w stronę madison, ale przez jego uśmiech wcale nie przebijała jakakolwiek nutka współczucia, nie wiem dlaczego. ;c

- jakoś musi- odparła chwytając za uszko kubka, do którego wcześniej wrzuciła spory plasterek cytryny. - w takim razie teraz ty powinieneś podzielić się ze mną jakimiś żalami, których pewnie nie masz, więc liczę chociaż na jakieś nowinki z twojego życia czy coś w tym stylu- powiedziała uśmiechając się i myśląc nawet, że plotkara stanowczo zaniedbuje mieszkańców Kopenhagi brakiem najświeższych ploteczek.

- u mnie? - powtórzył, po niej, jakby chciał uzyskać więcej czasu do zastanowienia się. podparł się podbródkowo, łagodnie uderzając palcami o stolik, po czym, kiedy zorientował się, że może jej to przeszkadzać, położył dłoń na nodze, pod stolikiem. ; d - nic, poza tym, że wydaje mi się, iż ojciec chciałby dla mnie trochę innej przyszłości, niż wybitnego matematyka. - wzruszył ramionami, uśmiechając się łagodnie, po czym napił się kawy. prawda, prawda plotkara nas zaniedbała. ;c

- rodzice lubią się wtrącać- przytaknęła, po czym zamoczyła usta w herbacie, która na szczęście nie była już tak gorąca, że można było się nią poparzyć. - ale przecież najlepiej wybrać to w czym jest się najlepszym- stwierdziła uświadamiając sobie przy okazji, że mimo wakacji, wybór studiów ich nie ominie i prędzej czy później będą musieli się na coś zdecydować.

- niestety. - skwitował, marszcząc nos, pomimo tego, że on wybrał już studia będąc w gimnazjum, wcale nie powiem, że jak ja. xd dopił swoją kawę, bo od owej był uzalezniony i chłonął ją niemiłosiernie szybko, czy była wrząca, czy też nie. - a ty gdzie masz zamiar się wybrać? - zaoponował, usmiechając się łagodnie.

- jedynym moim pomysłem jest historia sztuki. choć ojcec też widzi mnie w swoim zawodzie. albo chociaż jako studentkę medycyny- odparła śmiejąc się, bo przecież na lekarkę się nie nadawała. nigdy nie była dobra ani z biologii ani z chemii.

tu jest fajnie, więc tutaj przyprowadził swoją bellę, tak ją nazywał, przecież była jak na razie jego. usiedli sobie przy jakimś miłym stoliku, i dla nich własnie zamówił dwie kawy, i może jeszcze jakieś ciastko również. spojrzał się na nią z uśmiechem. - bella, o czym właściwie myślisz, co? - zapytał się jej, było cicho i mogli wreszcie porozmawiać.

pewnie zamyśliła się do tego stopnia, że nawet nie wiedziała, że już tu przyszli, więc wyrwała się z 'transu' i zamrugała kilka razy oczami. potem się rozejrzała, żeby zobaczyć gdzie tak właściwie się znajdują i uśmiechnęła się.
- o niczym ważnym - powiedziała w końcu, bo nie bardzo wiedziała co powinna mu odpowiedzieć.

- na pewno? widzę, że albo się czymś martwisz, albo coś się stało. powiedz mi jak chcesz. ale jak nie, to nie musisz przecież. - powiedział z uśmiechem i napił się kawy, którą własnie przyniosła pani kelnerka, z jakimś fajnym w sumie jak dla niego tyłeczkiem. siedział właśnie, trochę się wiercąc, prawda. i się rozglądał po ludziach. a niech mu powie, trzymamy kciuki <3

wzięła ze stolika jakąś serwetkę i zaczęła ją nerwowo składać, rozkładać, gnieść i bóg wie co jeszcze robić. w ogóle nie patrzyła na maxa. okej, dopiero dzisiaj do niej dotarło, że wczoraj zachowała się jak ostatnia idiotka.
- niczym się nie martwię i nic się nie stało - powiedziała, starając się opanować drżenie głosu i przeniosła wzrok za okno, udając, że coś ją tam zainteresowało, chociaż tak naprawdę nikogo za oknem nie było i jedyne co mogła podziwiać to jakieś wystawy i przejeżdżające samochody.

spojrzał się na nią i zaczął pić powoli kawę. wiedział doskonale że coś jest przecież nie tak, przecież martwił się jakby o nią, chciał wiedzieć co jest z nią nie tak. uśmiechnął się do niej i przysunął delikatnie, obejmując ją ramieniem. - hej, przecież widzę, że gnieciesz strasznie tą chustkę, zaraz chyba dziurę w niej zaczniesz robić. mi możesz powiedzieć co się stało, bo nie jestem chyba takim idiotą żeby nie widzieć że coś jest nie tak. - powiedział i pocałował ją w kość policzkową.

przytuliła się tylko do niego, zastanawiając się jak zareagowałby, gdyby powiedziała mu prawdę.
- wszystko jest w porządku - odłożyła zmaltretowaną serwetkę i popatrzyła na niego jakimś takim smutnym wzrokiem.

źle by zareagował. pokiwał tylko głową w zrozumieniu. - proszę, widzę przecież że się męczysz i coś cię bardzo martwi. jesteśmy razem, wszystko to polega właśnie na zaufaniu, więc zaufaj mi znowu i powiedz, co ci tylko na duszy leży, okej? - nalegał dalej, żeby tylko właśnie mu powiedziała, co ją trapi.

złapała go za rękę, jakby chciała się upewnić, że nie ucieknie, że jej nie zostawi. nie wiedziała jak mu to powiedzieć. "ej, kochanie, zdradziłam cię?"
- obiecujesz, że się nie wkurzysz? - zapytała cicho, chociaż i tak doskonale wiedziała, że się wkurzy, obrazi i pewnie jeszcze na dodatek ją rzuci. a ona, biedna, nie wyobrażała sobie bez niego życia. ;c

spojrzał się na nią i się do niej uśmiechnął. nie zdawał sobie sprawy, że za to co mu zaraz powie, zostawi ją, po prostu, pójdzie gdzieś bez słowa. pewnie jak zwykle będzie pocieszał się z ike, jak to miał już chyba w kolejnym zwyczaju. poprawił się na krześle. - okej, obiecuję, nie wkurzę się na ciebie - powiedział spokojnym tonem, i tylko czekał, aż mu powie!