oiom.

heeeeej, on też całkiem niechętnie został powiadomiony o tym, co nique uczyniła, przez jej rodziców i własnie stał z bukietem herbacianych róż, przed drzwiami i trzymając klamkę kurczowo, przygryzł boleśnie, prawie do krwi wargi, gdy ujrzał, przy łóżku mqrtinique juliena. chyba nie miał odwagi wejść i stał tak jak kołek, wpatrując się w nich i wyobrażając sobie o czym rozmawiają, ile słów czułości musi tam padać - się załam trochę, miał ochotę wyrzyć się na ścianie, uderzając w nią pięścią, ale stał w bezwzględnym oniemieniu.

wahał się, czy wejść, czy odejść i nie był pewien, co uczyni go bardziej męskim, nie plamiąc jego honoru, którego i tak chyba już nie miał. odsunął się od drzwi, uderzył gwałtownie pięścią w ścianę, po czym uspokajając się, wziąwszy głęboki oddech, wszedł do środka, posyłając nique swoj jeden z najbardziej uroczych uśmiechów, a na juliena nawet nie spojrzał. stanął, przy łożku z nadzieją, że julien odczyta aluzję, ażeby zostawić ich samych - nadziej matką głupich?

nie miał zamiaru robić scen w szpitalu, tym bardziej, że to przez nich oboje nique się tu znalazła, toteż lekcewarząc juliena podszedł do martinique i wręczając jej kwiaty oraz całując w kącik ust, szepsząc coś jeszcze czułego, przepraszającego i pokrzepiającego, rzucił złowrogie i wyzywające spojrzenie julienowi, po czym wyszedł z sali, z krwawiącą ręką, przez własną głupotę, którą wykorzystał do uderzenia w ścianę.

zatrzymał się, kręcąc głową z dezaprobatą, uśmiechając się cynicznie, przed samymi drzwiami. - nie będę wam przeszkadzał. - rzekł twardo, odwracając się w ich stronę z całkiem przyjaznym uśmiechem, kiedy to miał ochotę wybić julienowi te jego białe ząbki, które właśnie jasno błyszczały w jego stronę.

nienawidzę tego dźwięku. ;c
- wybacz. - rzucił, wcale nie w stronę juliena, a nique i chwilę jeszcze stał, bo nie chciał tak jej żegnać, ale nie miał innego wyjścia, toteż ratując resztki swojej reputacji, z pełną nadzieją, że julien będzie dobrze opiekował się martinique wyszedł, pozostawiając po sobie ślady krwi, po czym kiedy znalazł się za drzwiami od razu wyciągając chusteczki, którymi obłożył krwawiącą rękę i frru już go tam nie było - rozgoryczonego i wściekłego na samego siebie.

blanka zapewne leżała pod licznymi rurkami i innym szpejem, a monitor leniwie pikał w rytmie jej serca. bo blanka wpadła pod samochód kilka dni temu wracając z warzywniaka. i trafiła tutaj i przyjmijmy że jest nieprzytomna. znaczy nie jest połamana ani nic, za to ma wstrząs mózgu.
biedna ;c

w sumie nie wiem czy w takim stanie powinni trafić aż na oiom, ale mniejsza o to, oczywiście przyjechała tu z nimi, na pewno, czekając na jakimś korytarzu czy czymś takim aż ich ogarną i zrobią im wszystkie badania, no tak, no i cały czas płakała, bo się strasznie bała i ogólnie, miała się za największą idiotkę na świecie.

andrew pewnie miał jakieś prześwietlenia swego zacnego brzucha i był badany, po czym kiedy zatamowano krwotok z nosa i dano mu jakieś tabletki na bolejący brzuch oraz zabandarzowano go, mówiąc, że musi dużo odpoczywać i nie przemęczać się, pozwolili wrócić mu do domu. wyszedł na korytarz i zobaczył siedzącą, zapłakaną, albo jeszcze płacząco bellę. usiadł obok niej, wpatrując się w podłogę. - przepraszam. - wymruczał, trzymając się za brzuch.

- mhm, nic się nie stało - powiedziała, wycierając oczy. - nic ci nie jest? - spojrzała na niego, zastanawiając się, czy przypadkiem nie powinni zostawić go na obserwacji, czy coś takiego. przy okazji zastanawiała się, czy może wejść do tja, bo jak na razie, kiedy chciała o to zapytać, nikt nie umiał udzielić jej odpowiedzi, a lekarz pewnie poszedł na kawę. xd

pewnie zostawią go, jak przyjdzie następnym razem, plując krwią. xd
- wszystko w porządku, powinnaś iść do tj. - powiedział, opierając się o krzesło, na którym siedział i spojrzał w sufit, nie zdejmując ręki z brzucha, jakby miało to w czymś pomóc. ;d pewnie kiedy bella wejdzie do tj, andrew zmyje się do domu, bo przecież nie miał tu już czego szukać. spojrzał na nique i o mało nie wybuchnał śmiechem, w czym przeszkodził mu bolący brzuch, bo pewnie śmiałby się tak jak ja. xd wyjaśnienia pozostawił belli. xd

- ci idioci się pobili - mruknęła tylko, wstając z krzesełka. miała wrażenie, że nique zaraz pobije ją, więc wytarła jeszcze raz oczy. - tak, masz rację, pójdę do tja - przytaknęła, mając nadzieję, że zaraz nikt jej stamtąd nie przegoni i zapewne weszła do tej salki, w której leżał. no tak, skoro się jeszcze nie obudził, to znowu zachciało jej się płakać, ale tylko wzięła go za rękę, zamierzając tu zostać tak długo, dopóki nie odzyska przytomności. a przynajmniej dopóki jej stąd nie wygonią.

przez miesiąc do póki julien nie wróci! xd
- boli. - odrzekł szczerze, bo nie miał zamiaru zgrywać przed nique superhiroła, któremu nigdy się nic nie dzieje i nic go nie boli, bo wcale nim nie był, a szkoda. ;c - cieszę się na twój widok, kochanie. - wymruczał, uśmiechając się w stylu swojego dawnego seksownego uśmiechu, bo teraz pewnie miał zapuchnięty nos! xd - pobiliśmy się o bellę. - dodał, patrząc z pełną powagą, prosto w oczy nique, po czym trochę się zgiął z bólu i wbił wzrok w podłogę. wiedział, że owe słowa, iż pobili się o bellę zabolą nique, ale chciał, żeby tak było, bo nie umiał wybaczyć jej tego, że wtedy w ogrodzie bibliotecznym mówiła, że tyle dla niej znaczy, a później nie odezwała się ani słowem,a on nie miał zamiaru przyjść do niej do mieszkania, bo nie chciał natknąć się na juliena.

- widziało mnie już pięciu lekarzy, więc nie masz podstaw, żeby się o mnie martwić. - powiedział całkiem normalnym tonem, chociaż trochę się poirytował, kiedy pogładziła go po policzku, bo czuł się strasznie zdezorientowany, tymi gestami czułości i troską z jej strony. - raczej powinnaś zajrzeć do tj, skoro po tutaj przyjechałaś. - dodał oschle, po czym wstał i wcale nie syknał z bólu, choć trochę gorzej się poczuł. poprawił koszulkę, tą samą fioletową, zakrwawioną koszulkę, która miał na sobie w mieszkaniu i uśmiechnąwszy się do nique dość subtelnie, a przynajmniej najbardziej subtelnie jak potrafił w owej chwili, położywszy dłoń na jej ramieniu, zaczął wolno iść przed siebie.

umrę tu zaraz ! xddd on miał zrobione już wszystkie badania i wypuścili go do domu, nawet dali mu tabletki uśmierzające ból i zabandarzowali brzuch! xd
spojrzał na lekarza zmulonym i trochę przerażającym wzrokiem, po czym kiedy zobaczył, że ów cofa się w bok z wózkiem, powiedział, że miał robione wszystkie badania i nie ma zamiaru nigdzie jechać. spojrzał na nique, bez żadnego wyrazu. - nie potrzebuję nikogo do opieki moja droga, jestem w stanie sam sobie poradzić. - rzekł, po czym próbował jakoś uwolnić z uściku swoją dłoń, którą martinique kurczowo trzymała, ale nie miał siły, toteż opadł na krzesło, które stało przymocowane do rzędu innych, stojących wzdłuż ściany.

- do domu. - wymruczał, powtarzając po niej, po czym przetarł palcami dłoni oczy. - nie wiem, po co to robisz i jaki masz w tym cel, ale nie miał siły w tym momencie się z tobą już dłużej kłócić. - powiedział, nawet na nią nie patrząc, po czym zaczął szukać w kieszeni telefonu, który niestety został w domu. - zadzwoń po taksówkę. - dodał, kiedy dotarło do niego, że nie ma telefonu i oparł się o krzesło, ciężko wzdychając.

dopiero kiedy się odezwał, zorientowała się, że nie śpi, bo wcześniej się chyba nad czymś zamyśliła. w każdym razie odetchnęła z wyraźną ulgą, tylko mocniej ściskając jego rękę. - nie mam zamiaru cię tu zostawić - powiedziała, odgarniając mu włosy z czoła (chciałam napisać oczy z czoła xdd). - przepraszam. wiem, że mnie nienawidzisz, ale ja cię kocham, nie wiem dlaczego to zrobiłam, naprawdę, przepraszam.

mogła się tego spodziewać, a mimo to poczuła się jeszcze gorzej. patrzyła na niego cały czas, jakby się bała, że to co mówił, było prawdą, że już nigdy więcej się nie zobaczą. - dlaczego nie dasz sobie nawet niczego wytłumaczyć? skąd wiesz, że przespałam się z andrew? równie dobrze mogliśmy przecież tylko rozmawiać, jezu, tj, nie mogę się kontaktować już z nikim innym oprócz ciebie? - powiedziała drżącym głosem. wiedziała, że to pewnie tylko jeszcze bardziej go zdenerwuje, ale powoli zaczęła tracić nadzieję co do tego, że kiedykolwiek jej wybaczy, a to tylko ją dobijało.

- nie. powiedziałam już, że cię tu nie zostawię. możesz się nawet do mnie nie odzywać, ale i tak stąd nie pójdę - powiedziała, siadając tylko wygodniej na krześle. - a zresztą - wstała, bo chyba nie chciała mu się narzucać. otarła jakąś pojedynczą łezkę z policzka i podeszła do drzwi. w sumie nie chciała iść, nawet miała wrażenie, że tj jej już nie kocha, nie wiedziała, że można się odkochać w takim zawrotnym tempie.

- umiesz. tylko nie chcesz - wzruszyła ramionami, cały czas trzymając rękę na klamce. - naprawdę nie wiem dlaczego to zrobiłam, w sumie może też trochę za dużo wypiłam, ale nigdy więcej tego nie zrobię. chociaż... co za różnica, skoro i tak nie jesteśmy już razem - spojrzała na czubki swoich butów. - bo nie jesteśmy, prawda? znaczy, nie wiem, chyba nie chcesz, żebyśmy byli - zaczęła się trochę plątać w swoich słowach. przeniosła wzrok na tja, wzrok pełen miłości, jak to mówią, chociaż nie wiem jak on wygląda, ale mniejsza. xd

- ale andrew nic dla mnie nie znaczy, kocham tylko ciebie - zaczęła się zastanawiać nad tym, dlaczego przespała się z andrew, ale naprawdę nie wiedziała dlaczego. ale ja wiem, bo to stas! dobra, będę już cicho. xd znowu się rozpłakała, chyba dzisiaj wypłacze się za wszystkie czasy. odeszła od drzwi i podeszła do łóżka tja, siadając na krzesełku. - kocham cię, bardzo. przepraszam - powiedziała. w sumie mogła powtarzać to cały czas, ale miała wrażenie, że to i tak nic nie da. popatrzyła mu w oczy, chcąc się do niego chociażby przytulić, ale tego nie zrobiła.

więc poszła, po swoje rzeczy, tak jak się umawiali zapewne.
taktak, chwilka xd